Ben bu kitabı bir daha okurum arkadaş!
Birkaç sene evvel ( 3-4….) 
Hakan Sarıpolat aradı. Ben şu vakitte İstanbul’da olacağım buluşalım mı dedi. Olur tabi kardeşim dedim ve içten içe de çok sevindim. Sanal alemden yazışmalar ve telefon konuşmalarıyla tanıdığın biriyle yan yana olma duygusu çok hoş. Oysa Hakan bilmese de ömrümün en zor günlerini geçiriyorum o sıralar. Sebep çok; yaşayan, insan olan insanın başına gelmeyen kalmaz… Buluşma günü işe gitmedim, dediği vakitte havaalanında karşıladım onu. Yolun sağında bekleyen şimşek bakışlı, kara kuru, otuzlu yaşlarının başındaki ( Hadi hakkını yemeyelim. Yakışıklı mı yakışıklı…) bekleyen adam o. Durdurdum arabayı, selamlaştık, yola koyulduk. Kartal’da 
Cem hocamla buluşmaya gidiyoruz. Sahilde içtiğimiz çayın ve geçirdiğimiz gün tadı halen damağımda… Rogojin hocam çok çok naif, güzel bir adam. Bazen tesadüf karşılaşırdık da ne çok sevinirdim. Öyle samimi, öyle içten, öyle insan…. Hakan da öğretmen haa… Sevgiler hocalarım…. Sizleri seviyorum….
Sonra 
Metin T. hocam ve Hakan’la buluşup benim evde hem içip hem sohbet etme keyfine de vardık.( Çok güzel bir geceydi, lütfen tekrarlayalım dostlar…)
Ben diyorum ki; öykü yazımı şiire benzer. Kabul edersiniz etmezsiniz başka konu. Ancak bu öykü kitabının altmışıncı sayfasındaki paragrafı alt alta kafama göre yazıyorum. (Hakan'cığım affına binaen…)
Beş çocukları oldu Leyla’yla Hekim’in.
Kokudan kazandıklarıyla büyüttüler her birini.
Okuttular,
Everdiler.
Beş çocuğun beşi de
Farklı şehirlere gitti.
Kimi evlatlık,
Kimi iş için.
Gün geldi,
İki yaşlı baş başa kaldı
Aynı evin içinde.
Bir bütünün iki yarısı gibi,
Uyum içinde yaşadılar.
Bir gün olsun birbirlerini kırmadılar.
Birlikte çalıştılar,
Çabaladılar.
Yüksünmediler hiçbir işten.
Kırk yılı aşkın zamanı
Aynı yastıkta eskittiler.
Bu da 66. Sayfadan…
İnsan bazen,
Görmediği bir şeyi de izlemek istiyor
Boşluğu.
Aslında boş olmadığını bildiği. …
İşte en korkuncu da bu….( Süper….)
Yorum sizin dostlar. Bazen Tanrı anlatıcı, bazen ben anlatıcıyla okuyucuya ulaşan sekiz öykü var kitapta. Ben en çok ilk öykü “ zincir”e takıldım ve çok beğendim. (Cıs öyküsü de başka tabi.) Hani az zorlasan novellayı aşıp roman olacak cinsten.
Bir gün sitede Hakan’ın bir yazısını okuyunca “ Hemen anladım Hakan’ın tarzı” demiştim de Hakan “ aaa benim tarzım da mı varmış?” demişti. Bazısının kafası başka işler dostlar. Onlar ya mühendis ya da yazar olurlar. ( Daha da olmadı gümrük müşaviri…) Hakan da öyle, yazmasa da, duramaz, harbiciyim, kalıbımı basarım ya hu….
Yazım tekniğini, anlatma stilini boş ver. Şiir gibi… İnsan sevdiği şiiri bir okumaya bırakır mı? Bu da öyle. Tekrar tekrar okunası….
Okuyalım, okutalım.
··
327 görüntüleme
Sımsıcak bir yorum olmuş. Bu cümlelere her zaman ihtiyacımız var. Bir an önce okuma isteğiyle listeme alıyorum. Bizden de size sevgiler Muzaffer Bey. 💫🌻💫
Buluşma fotoğrafınız da vardı, paylaşırsın diye umuyorum. Yürekten dostluklar, yürekten incelemeler yazdırıyor dostuna farkında olmadan yazdığının. (Yazma konusunda kendine haksızlık etme) Özlemişim kalemini, emeğine sağlık. Sayın Nart ve Hakan beye de selamlar olsun.
"Sayın Nart ve Hakan Bey..." yüreğine sağlık. Selamlar, sevgiler.
Bu yorum görüntülenemiyor
Birbirimizden güzel şeyler öğrendik, paylaştık, anılar biriktirdik. Emekliliğimizin besini bunlar. Güzel günlerde, edebiyat içinde. Hakan'ın öyküleri de öyle. Kullandığı sesler, kokular, manzaralar, karakterler. Hepsi. Ve şiirsel dili. Muzafferciğim, kalemine sağlık, ömrüne bereket.
Güzel bir gündü, ayrılmak zorunda kalmıştım, memlekete gitmek zorunda kalmıştım ama ikinizi de görmek çok güzeldi, hakan'ın yakışıklılığı konusunda hemfikiriz:) tarzı konusunda da... güzel insanlar her yerdeler.. sitede de öyle...bu insanlar hem güzel yazıyor, hem güzel söylüyor hem de güzel bakıyorlar...sen de öyküyü şiire çevirmişsin, belki sen de yakında kitabınla çıkarsın karşımıza... güzel sözlerin için de teşekkürler:)
Cem hocam selamlar. Şimdi can sağlığı ve muhabbet olsun sonrasına bakarız.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.