16 yaşındaydım. Matematik dersindeydim. O an tahtaya bakmam veya camdan dışarıdaki inşaatı izlemem gerekirken ben önümde bulunan bir noktaya bakıyordum lakin görmüyordum. Hocanın sesi dinliyordum, dinliyor olmalıydım ama duymuyordum. Kafam bomboştu sanki biri elini kafamın içine sokmuş ve saniyeler içerisinde sahip olduğum tüm düşünceleri alıp koşarak uzaklaşmıştı. Hiçbir şey düşünemiyordum bomboştum bu korkunçtu ama aynı zamanda bir o kadar da güzeldi, hafiftim, tüm o kafamı kurcalayan düşüncelerin altında değildim, özgürdüm, uçuyordum sanki gökyüzündeki kuşlar gibi. Birden göz yaşları gözlerimi doldurmaya ve saniyeler içinde de aşağıya akmaya başladılar onları durduramıyordum hem nasıl durduracaktım ki akmalarını bile ben istememiştim, onları ben kontrol etmiyordum. Etrafımdaki insanların benimle ilgilenmeye başladığını hissediyordum ama göremiyordum sadece yaşlarla dolu gözlerimi etrafta gezdiriyordum ama lanet olası hiçbir şeyi GERÇEKTEN göremiyordum. Sonra birden ayağa kalktım kimseye bir şey söylemedim ve lavaboya gittim bunu da ben yapamamıştım, tıpkı diğerleri gibi. Peşimden bir arkadaşım geldi ve bana ne olduğunu sordu. Ona bunu nasıl anlatabilirdim ki? Ona zihnimin birden boşaldığını ve bunun beni o yüklerden kurtarıp kısa sürede olsa çok mutlu ettiğini, o yaşların benden habersiz aktığını, buraya bile farkında olarak gelmediğimi mi söyleyecektim? Bunu anlamazdı ki. Hem inanmazdı da. Ne yani biri beni uzaktan bir kumandayla kontrol falan mı etti? Ona BİLMİYORUM dedim. Hem yalan söylemiş de olmuyordum ben de bilmiyordum sonuçta bunun nasıl olduğunu? Sınıfa geri döndük, tenefüsteydik herkes etrafımdaydı ve aynı soruyu soruyorlardı. NEDEN ağladın? BİLMİYORUM. BİLMİYORUM. BİLMİYORUM. Keşke bilsem ama bilmiyorum. Bilmiyordum...
Fakat şu an bunun beynimin bana artık tıka basa dolu olduğumu haber verme yöntemi olduğunu düşünüyorum hatta buna emin bile olabilirim. Ve bu konu hakkında elimden hiçbir şey gelmiyor çünkü beynimi nasıl boşaltabileceğimi bilmiyorum hatta bu mümkün mü onu bile bilmiyorum. Büyüdükçe şunun farkına vardım; büyürken, bedensel büyümeyi geride bıraktığımızda, zihnimiz büyüyor ve bize çok daha fazla zorluğu taşıyabilmemiz için yeni alanlar tanıyor. Galiba bu sayede hayatta kalıyoruz çünkü hayatımızın bir döneminden sonra tek yaptığımız düşünmek, düşünmek, düşünmek...
~ST