Kitabın arka kapağında yazdığı gibi, Zola’nın olayları inceleyiş tarzı rahatsız edici. Aldatma, cinayet ve vicdan ekseninde dönen hikâyenin en önemli özelliği sarsılmaz bir karaktere sahip olması. Beklenti ve gerilim, kitabın başında hangi seviyede ise sonunda da aynı noktada bitiyor. Hikâyenin kurgusu ve temas ettiği kavramlarla ilişkisi çok başarılı. Örneğin sanata temas ettiği kısımlarda, resim sanatının en önemli etken maddesinin bilinçaltı olduğuna dair vurgular var. Katilin bilinçaltında kalanları, yaptığı resimlere farkında olmadan gizil olarak yerleştirmesi resim sanatı, bir bakıma bireyin iç dünyasını yansıtmasındaki yöntemdir, şeklinde yorumlanabilir. Zola’nın iç dünyaları, okuruna yansıtması yönünde sanatı kullanmış olması metin özelinde bir zenginlik. İç dünyalara yolculuklar, ruh hallerindeki iniş çıkışlar zaman zaman Dostoyevski esintileri sunuyor. Kadın karakterlerin ruhsal olarak çözümlenemez noktaya gelmesi de bu esintileri destekler nitelikte. Tanrısal bakış açısı ile yazılan metinde kimi zaman Tanrı’nın işin içine duygularını da kattığını gördük. Bu çaba bir diğer anlamda okurun kimi karakterlerden tiksinmesini istiyor gibi bir izlenim doğuruyordu. Hata gibi gözüküyor edebiyatçılar değerlendirebilir. Edebiyatı var eden, vazgeçilmez yapan aslında biraz da yazarların tercihlerinde yatıyor. Öyle ki yazarların, salt kötü veya salt iyi karakterleri tercih etmek yerine çözümlenemez ya da tahmin edilemez ruh halleri olan karakterlere yer vermesi Edebiyatın yönünü başka bir noktaya çeviriyor denebilir. Gerçekliğe, şaşmaz bir gerçeklik varsa o da insanların iyiliğe ve kötülüğe aynı oranda yatkın olmalarıdır. İyi karakterin bir kırılma eşiği ile kötülüğe evirilmesini büyük yazarlardan okumak büyük bir mutluluk.

Therese RaquinEmile Zola · Oda Yayınları · 20032,684 okunma

··

500 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Anıl