Kuldan Rabbe Kırık Bir Dilekçe
Allah’ım… Ey beni yaratan ve bana hayatı veren Rabbim… Kalbim o kadar sıkışmış bir vaziyet içinde ki bazen hep böyle devam edecek sanıyorum. Sonra senin hak olan ayetini okuyor dilim: “Allah sabredenlerle beraberdir” diyorsun ya…İşte o an vazgeçiyorum dünyadan, vazgeçiyorum insanlardan, vazgeçiyorum fani şeylerle mutlu olmaktan… Seni aradığımı ve sana gelmek istediğimi söylerdim ya sana sürekli? Senin benim yanımda olduğun düşüncesi bile kırık kalbimi teselli ediyor Allah’ım… Çünkü vaadinden dönmeyen bir sen varsın. Gözlerimden dökülen kalp kırıklarımı bir sen temizleyebilirsin. Kalpler senin elinde çünkü Ya Rabbi… Biliyorum ki çok günahkârım, senden bir şey istemeye bile yüz bulmamam gerekirken ben arsızca hep geliyorum sana tüm yanlışlarımla… Çünkü beni her halimle kabul eden bir sen varsın! Rahmeti gazabını geçmiş bir Rabb; tek Allah sın… Beni hiç bırakmayan ve sürekli gözetleyen; çırpınışlarımı, ağlayışlarımı çaresizliğimi gören Rahmansın. Senden başka kimsem yok Allah’ım, senden başka ebeden dost kalacağım kimse yok… Sen benim Allah’ım, canımın nefesimin sahibi asıl hayat kaynağımsın.
Bile bile zulmedip kendimize, oyuncak ettik ruhlarımızı, hasta ettik, garip ettik, mecnun ettik… Hâlbuki bura ne bir oyun yeriydi ne de bizler birer oyuncu… Verilen aklı ve kalbi en iyi şekilde idare etmeyi bilmeliydik. Geçici bir süreydi misafirliğimiz ve misafir olduğumuz şu dünyanın sahibi olan sendin, unutmamız gerekirdi. İyi günü kötü günü, darlığı bolluğu veren sendin… Huzuru, hüznü veren sendin… Yaşamı ve ölümü veren sendin… Kalplere sevgiyi koyan sendin. Merhamet sendendi… Gözün ve gözyaşının tek sahibi sendin. Koruyan kollayan arzdan arşa melekleriyle rızıklandıran ve dünya misafirhanesinde herkese ayrı lütuflarla ayrı sınavlarla kulluğu ve faniliği hatırlatan sendin… Ellerimiz semada boynumuz bükük Rabbimiz… Bizi aklayacak bir amelimiz bile yokken nelerin derdine düştük oysa… Oysa ne büyük dertti kul olamayışımız; teslimiyetin adını kavramamış olmamız… Unutulmuş, unutturulmuş ne çok anlam vardı senden emanet… Mücadele edip köşe bucak seni aramalı, dizimiz bile kanadığında sana koşmalıydık aslında. Nasıl ki kalbimiz acıdığında dinmesi için sana ağlıyorsak dizlerimizi gördüğünü bilerek sana ağlamalıydık… Ben seni unutmamalıydım hiçbir an! Her an bana şah damarımdan yakın olduğunu bileklerimden okumalıydım…
Bir seni duymalı, senin öğütlerini tutmalıydım… Seni seveni sevmeli senin sevdiğinle yoldaş olmalıydım. Seninle uyuyup seninle uyanmalı ve her an seninle konuşmalıydım… Benim aciz gözlerim göremiyor olsa da senin vaadin haktı unutmamalı ve baktığım her yerde senin beni gördüğün gibi sana bakmalıydım… Mutluluğum sen hüznüm sen olmalıydın… Seni tanıyanların ayaklarına kapanıp beni sana yakın edecek herkese seni anlattırmalıydım. En sevgilin; resulüne herkesten çok muhabbet duyup seni en çok onun dilinden ve yaşantısından dinlemeliydim. Sabretmeyi, hoş görmeyi, kul olmayı O’ndan öğrenmeliydim. O’na benzemeliydim en çok ki, en çok sevdiğine benzeyişim beni sana sevdirir diye umutla yaşamalıydım…
Beni seviyor musun Allah’ım? Beni cezalandırmaman ve hala hak etmediğim şu nefesi bahşetmen, bana şans verişin bundan mıdır? Başıma bir dağ geçirmemen, zulmetmemen bundan mıdır? “Buyur kulum” dercesine el açtırman bundan mıdır?
Sana sığınıyorum Rabbim kalbimin bütün haramlığıyla kendimi sana teslim ediyorum… Kullarına merhametin gazabını geçmişken nasiplenmek için sana sığınıyorum… Kalbimi dirilt Rabbim adınla dirilt ve tertemiz kıl Allah’ım… Sen temizsin temizleri seversin! Temizle ve benimle kal Allah’ım… Sevmeye bile layık olamamakla seni seviyorum Ya Rabbi hem de çok seviyorum… Sen şahitsin ki ben seni seviyorum… Bağışla ve beni de sen sev Allah’ım…
(Âcizane bir kul)Sevda Kavak
Kaynak: İla yevmil kıyame
bu güzel yazıyı, herkese nasıl ulaştırabilirim mesaj dışında🥺
Layık olamayışımız ne acı 😔
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.