Margarite Duras'yı hiç bir zaman çekici bulmamışımdır. "Bahçe"yi zar zor yarılamış ve büyük bir keyifle yarıda bırakmıştım. "Sevgili" taa 90'lı yıllardan belki de, sansasyon olmuş filmiyle aklımda. "Ölüm Hastalığı" ise büyük kitaplık tasfiyemin gece yarım saat önce devam ederken bütün o karmaşa, kargaşa, dağınıklık, sağa sola saçılmış kitapların arasında, hatta, en üst rafta ikinci arka sıradaki kitapların arasına sıkışıp kalmış bu sıska haliyle (44 sayfa) elime geldi ve tabii ki muazzam güzellikteki kapağıyla "acaba şimdi okuyabilir miyim?" diye düşündüm. Büyük puntolarıyla okunduğu zaman büyük bir zafer havası da verebilir insana, çünkü kitap okumaya ve okumaya giriştiğim kitapları bitirebilmeye ihtiyacım var..bu yüzden kitabı elime alarak din ve tasavvuf kitaplarının arasından geçerek, stephen kinglerimin yanından odaya uzandım ve okumaya başladım... iyi ki okudum. Çünkü çok beğendim. Bu kısa hikâye ölüm hastalığına yakalanmış bir adamın hikâyesi. Ancak bu ölüm fiziki ölüm değil. Hiç sevmemiş, sevilmemiş birisinin hikâyesi. Öyle ki sırf anlamak, görmek tatmak için parayla birkaç günlüğüne kiraladığı bir kadın kendisine hem gerçek hastalığını hem de çözümün ne olabileceğini söylüyor. Duras'nın son eserlerinden biri mi bilmiyorum, ancak dil gerçekten çok kıvrak, çok etkileyici bir his yaratıyor, o zaman "bu, edebiyattan başka ne olabilir ki?" diye düşünmeden edemiyoruz. Sayfalar dolusu okunan hikâyeler , meselâ Gizliajans'taki sempatik, komik aşk hikâyesi gibi, gerçeklik duygusu yaratamazken Duras bu kadar az sayfalık bir kitapta bu hissi nasıl gerçek kılabiliyor? edebiyat işte...Anlatabilen, kıvırabilen, dönebilen, çekip çevirebilen ve bizi anlattığı şeyin içine çekebilen bir kalemin, dilin, üslûbun gücü bu. Öyle ki kitap bittiğinde bile o ruh hâli, o his bizimle beraber kalıyor. Bunu ancak iyi bir edebiyatçı başarabilir. iyiki, iyiki, iyiki edebiyat var. Ve iyiki gerçek, has edebiyatçılar. Bu gecelik bu kadar edebiyat yeter. Bu tad, bu gecelik, yeter. Herşeyin fazlası zarar. Yarın, nasipse elbette, acaba hangi kitabı okumaya çalışacak ve yine mi bırakacağım korkusuyla, dikkat kesilip kitaba gömüleceğim...bir yandan da içimde Çehov'a duyduğum özlem... "Ölüm Hastalığı"nı kesinlikle edebiyat sevenlere öneriyorum.