İnsan şöyle bir dönüp bakınca ardına boyunu aşan yalnızlıklar, yüreğini titreten hüzünler, nefesini yarım bırakan acılar duruyor karşında . Benim hikâyem hep eksik hep yarım hem bir mücadele içinde önce kendimi aramakla geçmiş olsa da mecalsiz ruhumla geceden karanlık yollarda tek başına yürümek zorunda kalsam da hıçkırıklarin yankılandığı şiirlerin içinde bir ah edemeyip kendime isyan etsem de bu benim hikâyem diyorum. Her gün doğusundaki umudu tutup ellerinden ne kendimden ne umuttan ne de yarınlardan vazgeçmeden kendi hikayemi kendim yazıyorum. Biliyorum ki beni benden başka anlayacak sahiplenecek değer verecek sarıp sarmalayacak başka bir ben yok...iyi ki diyorum, iyi ki vazgeçememisim kendimden...
Hikayelerimiz tanıdık Ferah hanım. İnsanın içini burksa da incitse de kelimeleri okurken, acıtsa da yüreğini insanın, öylesine bir umut ışığı var ki saklanmış bunca hüznün arasında, iyi olmaz dediğim yaralar iyi oluyor ve inanıyorum hala samimiyetin varlığına, dostluğun inanılmaz gücüne, ve her şeye rağmen yaşamin bizim için bir mucize olduğuna..