Evimin ormanlık tarafına bakan balkonda oturmuş, doğanın güzelliği ve ihtişamını hayran hayran seyrediyorum. Kulağımda kulaklık olduğu halde, bir yandan da bir şeyler içiyorum. Başımı gökyüzüne kaldırıp seyretmeye başladım. Acaba yukarıdan dünya nasıl görünüyor, nasıl dönüyor, çıplak gözle bir görebilsem diye düşündüm.
Başımı biranlığına aşağıya eğip gözlerimi kapattım ve müziğin ritmine göre aşağı yukarı sallamaya başladım başımı. Doğruldum, gözlerimi açtığımda ise, mavili bir kuş 🦅 balkona konmuş bana bakıyordu. Ben de kuşa bakmaya başladım. Kuş bakışını benden almıyordu. Biraz şaşırdım doğrusu. Kuş biraz daha bana doğru yaklaşarak “merhaba “ diye seslenmesin mi?
Bir anda afalladım, kaşlarım yukarıya kalkmış, gözlerim donuklaşmış ve dilim tutulmuş. Çünkü bir süre konuşamadım.
Kuş tekrar kanatlarını tekrar tekrar çırpıp “ merhaba merhaba “ dedi. Bir süre sonra kendime geldim ve kısık sesle merhaba dedim ben de. Sen konuşuyorsun dedim. Evet konuşuyorum dedi. Senin adın ne diye sordum? Benim adım “Maviş “ dedi 😀 kuş. Benim adım da... derken, adını biliyorum söylemene gerek yok dedi. Ovvv, diye ses çıkardım gülerek.
Nasılsın diye sordu,
Gördüğün gibiyim dedim.
Sen aşıksın dedi, gülümseyerek teşekkür ederim dedim. Ya sen?
Ben de aşığım, çaktırma diyerek kanadını gagasına değdirdi 😂.
Hayat nasıl gidiyor diye sordu?
İnsanlar çok sıkıntılı olmaya başladı dedim.
Al benden de o kadar, kuşlar daha Berbat durumda. Sizler gene az çok eğitimlisiniz, kuşlar arasında orman kanunu geçerli diye cevap verdi Maviş.
Ben şimdi gidiyorum, nereye diye sorma, çaktırma işte anladın sen 😂!
Sonra yine gelirim, daha çok konuşuruz dedi.
Gülerek, el 🖐 sallayarak görüşürüz Maviş bey diye seslendim arkasından...
Maviş uzaklara uçtu.
F.A.