Sayın yazar, yalnızlık nedir biliyor musunuz? bir kız çocuğunun durmadan annesini aramasıdır. Arayıp bulamamasıdır… Yalnızlık çoğu zaman, yetimhaneler de, modern adı ile sevgi evlerinde (ne kadar sevgi ile örülü orası meçhuldür) akşam olduğunda herkesin kendi hayatına döndüğünde, çok somut bir şekilde orda ki bebekler, çocukların yüzlerine çarpan kimsesizliklerdir. Yazarımız,

Hasan Ali Toptaş yalnızlığın hayatımızın her anında var olduğunu, her şeyde yalnızlık çektiğimizi, karşımızda en sevdiğimiz kişi ile çay içip sohbet ederken bile yalnızlığımızın damarlarımıza kadar işlemesiymiş diyebileceğimiz anlamlara ve kelimelere dayandırarak anlatır yalnızlığı. illa hayatın her anında kendimize dair, kendi iç dünyamıza dair veya ona hitap eden bir şeyler bulamadığımız zaman yalnız olmuyoruz. Bu hayatta her insandan bir tane var, farklı düşünmemiz, farklı hissetmemiz yalnızlık kavramı gibi bazı duygu ve düşünceler de dahi farklı nitelendirip farklı anlamlar yüklemekte farklılığın bir doğası ve gereği. Birçok şeyde yalnızlık çektiğimiz doğrudur ama hayatın bu kadar geneline yayıldığını düşünmüyorum. İnsan olarak duygusal yönümüz daha ağır basar. Ve duygusal olmak katı yürekli, zalim olmaktan çok daha iyidir tabi. Ama her şeyde yalnızlığı iliklerimize kadar hissettirecek kadar da duygusal olunmamalı. Bizimle konuşamayan varlıkları benimsediğimiz zaman bu kadar da yalnız olmadığımızı anlayacağız. Mesela sokaktaki hayvanları yok saymadığımız zaman, bitkilere, çiçekler yanından geçerken duygusuz ve duyarsızca geçmediğimiz zaman. Karşından gelen küçük bir sokak çocuğuna küçük bir tebessümü eksik etmediğimiz zaman, o kadar da yalnız olmadığımızı anlayacağız. Haklısınız, birçok şey de yalnızız lakin bu kadar değil. Bazı, yalnızlık diye adlandırdığımız o anlar diğer yalnızlıklara, hatta gerçek ete kemiğe bürünmüş yalnızlıklara haksızlık olur. (24. 03. 2004) Çok derin özlem ve sevgilerimle...