Tasavvuf her birey için farklıdır. Tanrı ile ilişkilerin başladığı ve yoğunlaştığı yerdir. Toplumsal ayrımın ve statünün olmadığı, sadece yaratıcı ile aranda var olan bir bağdır. Senin neşen tanrıdır, hüznün geri kalan ve seni insan yapan her şeydir. Tasavvuf, çölün kavurucu sıcağında çıplak ayak kumlara basarak yaratıcıyla olan bağını aramaktır. Ucu bucağı olmayan, büyük kahverenginden başka bir şey bulamayacağını bile bile bu yolda yürümektir. Dondurucu soğukta yaptığın bir savaşta kılıcına bahşettiğin kurbanların her birinin tanrıya, bu büyük yaratıcıya adanması, buda bir tasavvuftur. Belki susuzluktan ölmek üzere olan bir kuşa avuçlarının içinde uzattığın bir su kadardır. İnsanın kendisi ile yaratıcısı arasında çok kuvvetli bir ilişki vardır. Bu annen, baban veya en sevdiğin küçük kardeşin, arkadaşların, eşin ile olandan çok farklıdır. Çünkü onun seni tanımaması veya yanlış anlaması mümkün değildir, kalbinde biriktirdiğin tüm sırlar bir gün onun elinde tuttuğu kilit ile açılacaktır. Bunu çok iyi bilirsin. Alternatif bir sonun bile sonsuzluğu odur.
Zamanın birinde Lübnan civarlarında yaşayan ve çevresinin saygısını kazanmış bir alim varmış. Altmış yıldır yaşadığı bu zaman içerisinde yaratıcısı Allah'ın emirlerine uygun olmayan hiçbir şey yapmazmış, vakitlerinin büyük çoğunluğunu ibadet ederek geçirirmiş ve insanlarını iyiliğe, sabretmeye ve ibadet etmeye teşvik edermiş. Altmışlı yaşlarının ortalarında onu yakın zamanda öldüreceğini bildiği güçlü bir hastalığa yakalanmış. Kavruk koyu teninin git gide daha fazla güçsüzleştiğini, renginin koyulaştığını görmüş. Evine kapanmış, artık sadece ibadet eder ve güç buldukça tasavvufa yoğunlaşırmış. Çok geçmeden bu alim hayata gözlerini yummuş. Hayata gözlerini kapatmadan bir kaç istekte bulunmuş yakınlarına, bu sözlerimi cenazemde tüm bana inanan insanlar ile paylaşın demiş.
"Yürek bilir mi, ecelin geldiğini. Hak ister, emanet ettiğini. İnsan sonsuzdur, hakka tasavvuf etti mi?"
Yaşam spiritüel etkilere sahiptir. İnsan yaşamın paydaşlarından sadece birisidir. Adanmak ve adamak senin içindeki kendi meditasyonundur. Kendine bile aidiyet hissetmemek, insanın kendisini tanıyamaması belki de yaşamayı özümseyememesinden gelir