“Kuş Olsam Evime Uçsam” Kitabın adını okuyunca durup düşünüyor insan hemen akla şu atasözü geliyor, "Bülbülü altın kafese koymuşlar, ‘ah vatanım’ demiş. " Vatan çatısı en geniş, katları en fazla, içinde milyonlarca insanı barındıran bir ev, içi mutluluk kokan bir aş … Kimse ayrılmak istemez vatanından, savaş çıksın toprak bölünsün istemez ama dünya üzerinde bu konuda şanssız olan milyonlarca insan var. Başka ülkelere kaçmak zorunda kalan, o ülkelerde aşağılanıp insan yerine konulmayan... Bu milyonlarca insan arasında en çok etkilenen de minicik bedenlerinde, masum ruhlarında savaşın izlerini, yaralarını taşımak zorunda kalan çocuklar. Kitap göçmen meselesini Beşir isimli anne babasıyla Türkiye’ye kaçmak zorunda kalan bir çocuğun ağzından anlatmış. Beşir de sokakta mendili satmak için saatlerce insanların peşinde gezen çocuklardan biri, savaş hem canından parça olan kardeşini almış elinden hem de vatanını. Bu durum sadece göç etmek zorunda kalan insanların sorunu mu? Asla değil. Başlı başına bir insanlık ve dünya sorunu. Kendimizi istesek de o insanların yerine koyamayız, kanadı kırık boynu bükük olamayız ama onlar her şeye rağmen yaşama umuduyla vatanlarını terk edip, aldıkları her nefes için şükrediyorlar. Sadece Beşir'i, kaçmak durumunda kalan insanları etkilemiyor bu ortam; aynı zamanda için için ağlayan bir şehri, yıkık duvarlarından damla damla gözyaşı döken bir evi, yere düşen bir ıhlamur tohumunu, vatanı geride bırakmak pahasına kazanılan yaşamda kalma mücadelesini anlatıyor. Okulsuz bir yaşam, her gün sofrada un çorbasından başka yemek yemeyen çocuklar, çocuklarının gözlerine çaresizlikle bakan anne babalar ve birçok yansıtılmayan durum. Hepimiz insan doğarız oysaki ama dünya kimi zaman bu hakkımızı alır elimizden. Bir ırka mensup olarak doğar küçümseniriz, göçmen olarak bir ülkede yaşar etiket vurulur ya da biz onlardan değiliz diye ön yargıyla sorgulanırız, namusunla para kazansak bile haksız suçlamalar çıkar karşımıza. Bizler bu dünyaya eşit geldik, üzerimizde ipek dokumalı kıyafetler yoktu oksijeni de eşit soluduk, ciğerlerimiz yandı aynı ses tonuyla ağladık peki ne değişti? Hiçbir şey. İnsan olarak geldiğimiz dünyada insan olmayı unuttuk ve insanlık alındı elimizden.

Kuş Olsam Evime UçsamGüzin Öztürk · Tudem Kültür Yayınları · 2016102 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kübra Peçe