Yalınayak sokağa çıkıp ekmek almaya giden dönüşte ekmeğin p*posundan az biraz yiyen bir çocuğun samimiyeti ve gerçekliği ile yazılmış gösterişsiz bir hayatın gösterişsiz sonu. Öyle ya yazılması için İstanbul'da denize nazır bir yalıda zengin kırmızı elbisesi olan bir kadın olması gerekmiyor idi hayatın sahibinin... Mücellâ kadar sıradan, sade, onun kadar merak uyandırıcı! *** SPOİLERIMSI ALINTI " "Nazlıgül" dedi. "Bu kadar çok okuyorsun. Korkarım bir gün yazmaktan başka bir işin olmayacak senin kızım. Yazar olacaksın. O zaman, beni yazarsın. Şu Mücellâ teyzenin solan gülünü, gün görmediğini, içinde yazmaya değer bir şey olmayan kayda değmez ömrünü." "Rüya olduk Nazlıgül" dedi denize bakarken. "Masal olduk, anlatanımız yok kızım." Her şeyi ciddiye almaya yazgılı, yalnız ve mutsuzluğunun farkında bile değil, kendi içinde bir nabız gibi atarak çoğalıp duran bir kız çocuğu ile kuruyup gitmiş yaşlı bir kız arasında yaşanması her zaman için olası bir sahneydi bu. Tek farkla: Gerçek oldu." "

MücellâNazan Bekiroğlu · Timaş Yayınları · 202110bin okunma

··

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.