Gülbahar Aygün: ERİYİK 1. dışarısı soğuktu içime açıldım bir ten, bir daha böyle böyle dönüştüm...

Keşfet

Kitaplar

Yazarlar

Okurlar

1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin

1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın

Şartlar Gizlilik Topluluk Kuralları Hakkımızda Reklam Verin İletişim Kütüphaneciler Dizinler Çerez Politikası

Ara

Gülbahar Aygün

@gul_bahar_aygun·

04 Nisan 2021 07:52

ERİYİK 1. dışarısı soğuktu içime açıldım bir ten, bir daha böyle böyle dönüştüm bıraktığın boşluğa geçecek dediler ölüdür gömülecek yastır bitecek bir kez ölen bir daha acı veremeyecek ben seni ölürkenki ben seni giderkenki acıyı besledim bildim, doğurduğunu insan asla gömemeyecek 2. dünya ağır ve ağrılı bir hatıra batıyor etime derine daha derine… sevmekse, dünya yaraya dönüşünceye 3. dünya soğuktu yeryüzü oyuğunda başıboş buz kütlesi içinde ölüsünü gezdirenin olmuyor dışında kimsesi bende açtığın yara sende kanasın istedim istedim bıçağın ucu sana da değsin, senin de tenin kalmalarda çürüsün öfkeyse öfke, seni körkuyulara atacak denli sevdim 4. ayağımdaki taşla düştüm buraya dedim sabırdır taştan murat vurdukça kıyıya dalga ben kırıldım su kırıldı kuyum dolmadı kuyum dolmadı dağ olsa susmaya kum olsa ayrışmaya denizdi; ne gitmeye ne kalmaya üzüm de mi böyle acır kan olup testiden sızmaya 5. eski bir zaman taşı çınlıyor ceplerinde sen gidiyorsun ve şehir ejderha kaftanıyla yürüyor sur diplerinde ben o taşı göğsümdeki çivi izi ve bin yılın elleriyle okşamıştım ben o taşı sevgilim canımdan koparmıştım olur da bir boşluk bir boşluğa denk düşer yeryüzü bedeninde zonklarsa taşımı ellerinde bul istedim kinse kin, senin de ırmağında kanlı bir gelin duvağını bırakıp gitsin diledim 6. Boş bir kubbede çınlıyorum bir kez dışıma çıkan bir daha sığmıyor bana denizini yitirmiş kara lanetiyle çarpıp duruyorum yeryüzü duvarlarına bu gezegende hayat var mı bilmiyorum kimse kimsenin şifresini çözemiyor kimse kimsenin oyuğuna giremiyor gökyüzü aşağıda kalmış, görünmüyor bu gezegende hayat var mı? kimse bilmiyor bense hâla seni seviyorum 7. bense hâlâ seni seviyorum bu gezegende hayat var diyebilmenin biricik yolu buymuş gibi geliyor başka dil bilmiyorum bu yüzden bir yara gibi seni kendimde gezdiriyorum yara taşa dönüşüyor taşımı elliyorum taşımı elliyorum çıkıp içimden taşımı seyrediyorum 8. uzağından geçen tren geceyi titrettiğinde ayışığı bir dağın içine eridiğinde, dünya kızgın bir eriyik gibi damlarken oyuğuna sen bende ölmeye devam edeceksin sevgilim benden söktüğün taş bir daha geri gelmeyecek yeryüzü bunu bilecek sen bilmeyeceksin sen bilmeyeceksin Çiğdem Sezer

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülbahar Aygün