Meursault "işte yeri burası" diye konumlandırabileceğiniz bir karakter değil. Kafanızda nereye yerleştirirseniz sanki oraya ait değilmiş gibi hissettiriyor. Boşvermişlik, başıma ne geldiyse çekerim düşüncelerinin yoğun olduğu biri.Davranışlarını anlamlandırmak çok zor. Ama gerçekten birinin her davranışını, sözünü kendimizce anlamlandırmak zorunda mıyız? Kişileri olduğu gibi kabul edemiyoruz nedense. Kendimize uygun cevaplar alamıyorsak yerden yere vurarak eleştirmeyi seviyoruz. Herkesi tek bir kalıba sokma, herkesten aynı soruları- cevapları duyma ihtiyacı hissediyoruz. Neden bu zorlama? Herkes tanrıya inanmalı mı? Herkes cenazelerde ağlamalı mı? Gözyaşı dökmeden üzgün olunamıyor mu? Duygularımızı toplum önünde adeta bir oyuncu gibi sergileme zorunluluğu mu var? 'Normal' kime, neye göre belirliyor ? Bazen duygularımızı sadece içimizde, belki de kendimizin bile farkında olmadığı derinliklerde yaşayabiliriz. Bazen de cevaplarımız sadece 'canım istemiyor'dur. Altında neden olmaksızın... Bir başkasının söz ve davranışlarını doğru- yanlış olarak yargılama hakkını kendinde görmek nasıl bir kendini beğenmişliktir ? Aslında Meursault sahip olduğu düşüncelerde yalnız değildi. Ancak bizler bunları sesli dile getirecek olursak , gelecek olan tepkilerden korkuyoruz. Çoğu zaman sessiz kalıyoruz. Düşüncede bırakıyoruz. Hatta daha kötüsü bu düşünceleri yok sayarak bastırma eğilimine giriyoruz. Bu yüzden de onun yüzleşmek zorunda kaldığı şeylere maruz kalmıyoruz. Her şeyi kabullenmiş bir Meursault görüyoruz. Ama işlenen bir cinayetin geri planda kalıp başka şeylerin ön plana çıkarılmasını ben kabullenemiyorum.. Yazarın toplum eleştirisi çok yerindeydi. Özellikle toplum dayatmalarının, yargıya taşınmasının yersizliğini ve haksızlığını çok iyi gösteriyor bizlere. Etkileyeci ve düşündürücü bir kitap. Herkese okuması için tavsiye edebilirim. Keyifli okumalar.

YabancıAlbert Camus · Can Yayınları · 2019111,9bin okunma

··

749 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Neslihan TÜRKMEN