Ne genç bir kızın yaşam, aşk, toplum hakkındanki düşünceleri ve hisleri ne de bir psikoloji romanı. Bunların hiçbirisi değil aslında bu roman. Mehmet Rauf’un yaşama dair fikirlerini, dünya görüşünü, kadınların toplumdaki yerini vs. aktardığı bir roman okuyoruz aslında.
Pervin diye okuduğumuz ve düşüncelerini, ruhsal durumunu gördüğümüz kişi aslında yazarın ta kendisi. Mehmet Rauf kendisine ideal bir karakter yaratmış ve onun üzerinden kendisi konuşmuş.
Bu yaratılmış, ideal hale getirilmiş tip romanın yapısına ister istemez zarar verir. Kişilerin idealizasyona maruz bırakılması Tanzimat döneminden itibaren 50’li yıllara kadar edebiyatımız için büyük bir teknik kusur olarak karşımıza çıkıyor. Bu romanda da tek bir merkez kişi üzerinden mutlak bir ideal fikriyle düşünceler, fikirler aktarılıyor. Bu durum da romanı reknik açıdan -malesef- kusurlu hale getiriyor.
Romanda dile getirilen fikirlerin doğru olması, mantıklı olması üzerine bir eleştiri değil bu. Burada dikkat edilmesi gereken yazarın kendi fikirlerini anlatmak için kurguyu feda etmesi. Roman teorisi içinde idealizasyon büyük bir kusur olarak görülür ki bu roman tamamen bu ideal üzerine kurulmuş ve malesef bu ideal uğruna üzerine sağlam bir kurgu inşa edilebilecek yapı bozulmuş.
Sürükleyici bir roman okuyabilecekken elimizde bir avuç fikirler vr düşünceler yığınından başka bir şey kalmıyor malesef.
