Sürekli hesap verdiğimiz için birilerine, hesaplarımız açık verir habire. insanın neyi niçin yaptığını, kendine veya birilerine açıklaması, kendi boynuna geçirdiği ilk esaret halkasıdır. "Vebalim boynuna," der kimileri; vebalden veba gibi korkarız. Ama kendi kendimize yaptığımız haksızlıkları ciddiye almayız. Aslında en büyük vebal, kendi özgürlüğümüzü, gelişmemizi, kendimize, kendi elimizle kısıtlamamamızdır.
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.