İtiraf Ediyorum’da, hayatının sonuna yaklaşan baş karakter Adria Ardevol dönüp geçmişine bakarak, yer yer onla hesaplaşarak, hayatını sevdiği kadın Sara’ya anlatıyor. Konu sizi hiç yanıltmasın, oldukça sıradışı ve olağanüstü bir metinle karşı karşıyayız. Jaume Cabre, kurguyu nerdeyse geçmişten günümüze tüm bir insanlık tarihi ile harmanlayıp, zenginleştirmiş. Bir yandan Adria’nin hikayesini dinlerken, diğer yandan zamanda gidiş gelişlerle, bir nesne üzerinden tüm bir dünya tarihinde yolculuğa çıkıyor ve bunu kurguya bağlamasını hayranlıkla okuyoruz. İnce detayları dahiyane düşünülmüş bir kurguyla, Franco ve Hitler dönemlerinden, Orta çağ Avrupasına, nerdeyse tüm bir dünya tarihini bir paydada buluşturuyor Jaume Cabre. Zamanda geçişler, ilk 70-80 sayfa, bu tarza alışana kadar biraz kafanızı karıştırabiliyor, (bu noktada dönem dönem ayırarak karakter listesi oluşturmanızı tavsiye ederim, kitabın en sonunda da bu şekilde bir liste mevcut ancak kendi listenizi yapmanız kitaba daha kısa zamanda girmenize çok yardımcı oluyor), çünkü bir cümlede şu anı anlatıyorken, bir sonrakinde 500 sene önceye gidiyor yazar. Bunun yanı sıra, anlatıcı, bazen birinci tekil şahıs bazen üçüncü tekil şahıs kullanıyor. Ama tüm bunlara alışıyorsunuz ve ilk 100 sayfadan sonra merakla ve hayranlıkla okuyorsunuz. Cabre’nin anlatmak istediklerini, özellikle insanlık tarihi ve sanatın amacı ile ilgili mesajlarını, bunları aktarış biçimini, dahiyane kurguyu, kitabın atmosferini çok ama çok sevdim. Cabre hakikaten çok özel bir kurguyu oya gibi işlemiş, keşke diğer eserleri de dilimize kazandırılsa da okuyabilsem. Suna Kılıç, Katalanca aslından metni çevirerek zor bir işi hakkıyla yapmış. Kesinlikle okuduğum en iyi, en zengin romanlardan biri.