Öksüz MusaBir hayata ne kadar acı sığar? Acı hiç bitmez mi? Açlık hiç bitmez mi? İnsanın karnı doymaz mı hiç? Hep mi yalnız kalır insan? Hep mi ölüm ensesindedir? Dayanağı, tutunacağı olmaz mı insanın? Hayatla hep mi mücadele edilir? Söyler misiniz bana nasıl yaşanır?
Öksüz Musa, Hasan İzzettin Dinamo'nun kendi yaşam öyküsünü anlattığı Savaş ve Açlar'ın devam kitabı. Başkarakter Musa, yazarın kendisi. Hayatta iki kız kardeşinden başka hiç kimsesi olmayan, başını sokacak bir damı olmayan, karnını doyuracak bir lokma ekmek bulamayan Musa.
Kız kardeşleri ve kendisinin Samsun Darüleytamında başlayan yeni hayat kavgası İstanbul'a dek ulaşıyor bu kez. Sultan Reşat'ın yerine Vahidettin'in geçtiği yıllardan başlayarak Kurtuluş Savaşı ve sonrasındaki sürece uzanıyor Öksüz Musa.
Musa'nın, kardeşlerinin, onlar gibi nice şehit çocuğunun darüleytamlardaki yaşamını, hayatta kalma savaşını okuyoruz.
Tıpkı Savaş ve Açlar'da olduğu gibi Öksüz Musa'da da okuduklarım omuzlarıma yük oldu. Bütün okuduklarımın yaşanmış birer gerçek olduğu düşüncesinin, bu gerçeği yaşayandan bizzat okumanın ağırlığı altında ezildim.
Musa Beykoz Darüleytamında kalırken, 16 Mart 1920'de İstanbul'un İngiliz askerlerince fiilen işgali sırasında o masum çocuklara yapılanlar, o çocukların günlerce esir gibi tutulup ölüm korkusu yaşaması, uzanacak bir el, kurtaracak bir ses arayıp bulamamalarını mı anlatayım?
Ölüm korkusu geçti gitti, Cumhuriyet ilan edildi derken o darüleytamlı çocukların şehir şehir dolaştırılıp, tam oh rahata erdik diyecekken hop yeni yurdunuza gidiyorsunuz düzensizliğini mi anlatayım?
Yiyecek bir lokma ekmeği, pirinci, nohutu sadece hayatta kalacak kerte yiyebildiklerini mi anlatayım?
Şu kadarını yazarken bile zorlanıyorum, okuduklarım aklıma geliyor, canımın yandığını hissediyorum. Bunları gerçekten yaşadı o öksüz çocuklar.
Öksüz Musa'da, Musa'nın -Hasan İzzettin Dinamo'nun- çocukluk yıllarını, hayat mücadelesini, bütün zorluklara, engellere rağmen okuma isteğini, şiir okuyarak, kitaplara sarılarak var olmaya çalışmasını okudum. Genç Werther'i kendiyle özdeşleştirip kafasında aşk romanı yazmasını, başı kabak ayağı çıplak haline utanarak aşık olduğu kıza sadece uzaktan bakışını, her şeye rağmen kitaplara sığınışını çok sevdim.
Tarihimizde, edebiyatımızda yer eden tanıdık isimlere de rastladım bu kitapta.
Ne yazsam eksik kalacak, ancak kitabı okursanız -ya da okuduysanız- aynı hisleri paylaşabileceğiz.
Hasan İzzettin Dinamo'yu herkes tanısın istiyorum, ben geç tanıdım, okumaya devam edeceğim. Herkese mutlaka ama mutlaka önce Savaş ve Açlar'ı sonra Öksüz Musa'yı tavsiye ediyorum. Lütfen okuyun, lütfen...
