Bir karara varmıyorum, kendi köşemde hayallere dalıyorum: Çocuğum olmasaydı, evin idaresi, yapılacak alışverişler ve hazırlanacak yemekler bana daha az köstek olsaydı, ne olurdum kim bilir? Tek bir şey beklediğimi itiraf ediyorum: küçük yaratıcı aktivitelerime nihayet daha fazla zaman ayırabilmek için çocuklarım üniversiteye başlasınlar. O zaman elli yaşında olacağım. Daha ileride, büyüdüğümde, benim için hayat başlayacak.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.