"Ben acılarımın başını evcimen telaşlarla okşadım..." Kimsesiz şiirlerin annesi Didem Madak'ın okuduğum üçüncü kitabı. 24 Temmuz gecesi göçüp giderken bu hayattan geriye sadece üç kitap ve üç yaşındaki kızını bırakmış. Beni daima satır başında yapayalnız bırakan bu gönlü yaralı kadının hayatına ilgim, şiirlerindeki umutsuzluğun ardına gizlenmiş umudu fark ettiğimde başladı. Yaşadıkları, gönlüne adını tırnaklarıyla kazıdığı Füsun'u... Maviş Anne adını taktığı daimi dostunu, Işıl'ı, satırları arasına iliştirdiği kelimelerden bulup çıkarınca yarasını biraz olsun anlayabildim. Zorlu bir hayat mücadelesinden geçmiş sevgili şairimiz, kayıplar vermiş bazen bazı kayıpların peşinden gitmiş, genç yaşında baba evinden kurtulmak için evlenmiş, yarı yolda kalmış, kendini kapamış, soyutlanmış hatta bir şiirinde şöyle der; "Sevgili Anneciğim, Binlerce kez açıldım, binlerce kez kapandım yokluğunda Kocaman bir dağ lalesi gibi" Diğer kitaplarının aksine Ah'lar Ağacı'nda çiçekli şiirler yazdığını görüyoruz. Aşk kavramını daha net hissediyoruz şiirlerinde, acıyı tadıyoruz, yalnızlığını görüyoruz. Aşktan korkup yine de kendisini aşka teslim ettiğini, aşkı kalbinin doğusundaki yalan bir dünya olarak tasvir edişinden anlıyoruz. "Ben; toprağa 36 numara ayaklarıyla basan, biraz şaşkın bir kadınım. Hayatım, uzun süren bir şaşkınlıktan ibaret olacak sanırım..." diyen bir kadının ömrüne sığdırdığı şiirlerin acılarını ilmek ilmek kendi yüreğimize işliyoruz. Cesur yaklaşımı, renkli yapısı, modern dili kendine hayran ediyor. Biz yaşamının yansıması gibi görsek de şiirlerini o, sahte kimlikli İtalyan yazar Elena Ferrante gibi şahsiyetiyle değil eserleriyle anılmak istiyordu. Fakat hayatını şiirlerine döküp bizlere biraz teselli veriyor. Şair ve kadın olgusu üzerinde daima dönüp duruyor. Kalıplaşmış olguları yıkıyor. Siz aşktan ne anlarsınız diye haykırıyor. iyi ki geçtin bu dünyadan!