"Bin nedametle nihayet anladık ki dünyada belki her şeyi bulmak kolay, kendini bulmak zormuş. Kendimizi nerede bulalım? Kendi dışımızda nereye koştuysak hep gurbette kaldık." Bu dünyada herkesin farklı uğraşları, farklı heyecanları, farklı arzuları var. Kimine göre yaşanmaya değer olan hayat, iyi bir gelir elde etmek; kimine göre de iyi bir kariyer edinmek hayatın asıl amaçlarındır. Kimileri kendini saklayarak hayatı yaşar; kimileri de pohpohlanarak, bir fotoğraf sergisi gibi yaşamını gözler önüne sererek yaşar. Herkes öyle ya da böyle yaşar hayatını. Yaşanılan hayat sürüp giderken insan ihtirasları peşinde koşup koşup yorulduğunu fark eder. Ben nereye gidiyorum? İhtiraslarım beni nereye götürüyor? Bizi hakikate götüren yol nerededir? diye sormaya başlar. Çünkü insan bu dünyaya sonsuzluğun yolcusu olarak gönderildi. Yalnız olan insan, kendine bir dost, hayatına bir hikmet bulabilmek için sonsuzluğa sığınmak mecburiyetindedir. Sonsuzluk arayışına giren kalp hüzünlenir. Yazara göre bu dünyadaki asıl bahtiyar olan insanlar, hüzünlenebilen ağlayabilen insanlardır. İnsanlar kaybettikçe kazanır. Sevilen kaybedildiği zaman, ruh göklere yükselir. Hüzün hali Allah'a yakınlaşmak için gelen büyük bir fırsattır. Dedik ya, sonsuzluk özlemi olan insan ancak sonsuz varlığa yönelerek o özlemini giderir. Sonsuzluğa da hüzünlü bir kalp ve çile dolu bir yolla gidilir. Her şeyi kaybetmek, gerçekten her şeyi kazanmak için bir başlangıçtır. Hakikaten insan ruhunu katılaştıran ve zehirleyen hırslarla hasetlerin harap ettikleri kalbi, ıztıraptan başka ne tedavi edebilir? Izdıraplar insanı, İlahi varlığın eşiğine ulaştırarak belki bir gün bu kapıyı da açtıracak olan kutsal kuvvetlerdir. Evet, kendimizi tanımanın ön koşulu olarak ıstırap çekmek gerekir; hiç kimse ıstırap çekmedikçe kendini tanıyamaz. Zaten çoğumuzun dilindeki cümle bu değil mi: İnsanlar nankör, hayat hayal kırıklığından ibaret. Bize dost olan yok mu? Dost arayan gönüllerimiz, onu bir insan varlığında bulamasa bile tabiatta bulur. Kimimiz kendimizi tabiata, kimimiz kitaplara, kimimiz hayvanlara verdik. Çünkü biz insanlar artık birbirimize huzur veremiyoruz. Kalbimiz kirlendikçe, başkalarının kalbini de kırıyoruz. Kalbimiz kırıldıkça, insandan kaçmak istiyoruz. Kırlan kalp Allah'a yaklaşır. O aradığımız hakikat, bizdedir, bizim içimizdedir. O her şeydedir ve herkestedir, yani bendedir, bendedir. Son olarak var olmak; istemek ve sevmektir. Hiçbir şey bilmeyen hiçbir şey sevmez. Hiçbir şey yapamayan hiçbir şeyden anlamaz. Oysa anlayan hem sever, hem her şeye karşı duyarlı olur, hem de görür. Bir şeyde ne kadar çok bilgi varsa o kadar çok sevgi vardır diyerek sözlerimi bitirmek istiyorum. Her güzel işin başı sevgidir hakikaten. Sevgiyle kalın. Mekanın Cennet Olsun Nurettin Topçu.

Var OlmakNurettin Topçu · Dergah Yayınları · 20183,928 okunma

·

83 görüntüleme

RD

@R_D_R ·

22 Nisan 2021 20:37

Siz kitabı, ben de sizin cümlelerinizi hayranlıkla okudum. Kaleminize, kelaminiza kuvvet...

Hümeyra Özer

@Humeyraozer00 ·

22 Nisan 2021 20:57

Çok teşekkür ederim, ne mutlu bana öyleyse❤

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hümeyra Özer