" Bir ahh çeksem karşıdaki dağlar inler. " diyen boşa dememiş vakti zamanında. Hepimizin içinde ne "ahhhlar " vardır. Bir çeksek dünyada taş üstünde taş kalmaz..
İçimize attıklarımız, görmezden geldiklerimiz, yuttuklarımız, sustuklarımız, öfkelerimiz, hüzünlerimiz, gömdüklerimiz, yutkunamadıklarımız, arkasından bakıp kaldıklarımız, mız.. mız.. mız...
Ama bir de; dik duruşlarımız, meydan okuyuşlarımız, kararlılığımız, umutlarımız, hayallerin peşinden yılmadan koşuşturmalarımız, gülüşlerimiz, evlatlarımız, sevinçlerimiz, yarınlarımız, kahkahalarımız var ki bunlar katlanarak büyüsün, artsın taşsın dökülsün herkeslere bulaşsın.
" Bu kadın şimdi bunları niye yaydı döktü ?" dediniz. Duydum ;) Çünkü kitapta yer alan öykülerde, bu hissiyatlar inceden inceye muhakkak sizi yakalıyor. Bir gülümsetiyor bir derin iç çektiriyor.
Demem o ki; annemi, babamı, teyzemi, öğretmen arkadaşımı, kız kardeşlerimi, halamı, anneannemi, dostumu, kapı komşumu, eşimi, oğlumu, üniversite öğrencisi yeğenimi, parkta kulak misafiri olduğum teyzeleri tek tek dinledim sanki her biri birbirinden şahane öykülerde.
Kendi acısını son hikâyeye saklamış yazar. İkinci baharı yaşadığı, yakın geçmişte kaybettiği " Huzurum, Sevgilim, Limanım " dediği eşine ithaf etmiş. Yitirdiğinin ardından kalbine kırk mum yakmış, mumlar yanmış da yanmış kalbi tütememiş öylece kalmış. Yaktığın mumlar her gün birer birer söner, acı diner, bir mum kalır yanan, sonsuza kadar ince ince sızlar, demişler. Zaman, demişler zamanla geçer.
" Bu zamanla geçer dediğiniz zaman, takribi ne zaman ey insanlar ? "
