Gönderi
Doğum günün kutlu olsun Ahmed Arif
Gerçek adı Ahmet Önal 23 Nisan 1927 yılında Diyarbakır'da doğdu. İlk şiiri Seçme Şiirler Demeti Dergisi'nde Ahmed Arif henüz lisedeyken 1940’da yayımlanmış ve 10 lira telif ücreti almıştır. Aynı dergide o zaman dedesi yaşında olan büyük şair ve ney üstadı Neyzen Tevfik şiiri de yer almıştı Her fırsatta halkıyla övünür ve sevda ile bahsederdi: “Ben soyumla değil, ancak halkımla övünebilirim. Halkımdan gayrısını da övgüye layık görmem. Bir de sevgiliyi elbette… İlle de sevgiliyi…” 1943'de Van'da 32 kişinin ölümü ve bir kişinin yaralanması ile sonuçlanan Muğlalı Katliamı ile ilgili yazdığı "Otuz Üç Kurşun" şiiri sebebiyle Ahmed Arif, defalarca sorgulanıp dövülmüş ve sonunda bir çöplükte ölüme terk edilmiştir: “İşte bu “Otuz Üç Kurşun” şiiri yüzünden geldiler götürdüler beni… Gece sabaha kadar dövdüler. “Oku” dediler, okumadım. Dövdükten sonra o tellerden aşağı attılar beni. Orada öylece kalmışım. Sabah çöpçüler gelip buluyorlar. Sokak köpekleri gelip gelip kokladılar beni. Ödüm koptu, ölü sanıp yiyecekler diye…” Ahmed Arif işkence görmüş, polis tarafından devamlı takip edilmiş ve başka karşıt gruplarca hedef alınmıştır. Hatta bir köşede onu kıstırıp dövmesinler diye spor yaptığı dönem dahi olmuştur. "Acı çekmek de bir yerde sevda gibidir, her kula nasip olmaz." Ahmed, Leyla Erbil ile tanıştığı sıralarda ikisi de yalnız ve yaşları gençtir. Bu dönemlerde mektuplaşmalar sürer. Zaman içerisinde Leyla Erbil eşi Mehmet Bey ile tanışır ve Ahmed Arif’e ancak dost olabileceklerini söyler. Ahmed Arif ise düğün hediyesi olarak “Suskun” şiirini yazar. Aradan yıllar geçer Ahmed Arif mektuplarını yollamaktan vazgeçmez ancak Leyla Erbil’den karşılık bulamaz. Ahmed Arif 1967 yılında eşi Aynur Hanım’la evlenir ve bu evliliğinden bir oğlu dünyaya gelir. Ahmed Arif ömrü boyunca mektuplarında Leyla hanıma aşkını söylemekten ve onu beklediğini ifade etmekten asla vazgeçmez fakat Leyla Erbil her zaman Ahmed Arif’e dostça yaklaşmıştır. 1954-1959 yılları arasında mektuplarını yazan Ahmed Arif son mektubunu 1977’de göndererek bu süreci sonlandırmıştır ve bir daha mektup yazmamıştır.
"Sus, kimseler duymasın,
Duymasın, ölürüm ha.
Aymışam yarı gece,
Seni bulmuşam sonra.
Seni, kaburgamın altın parçası.
Seni, dişlerinde elma kokusu.
Bir daha hangi ana doğurur bizi?"
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.