Kitabın ilk bölümleri, yaklaşık ilk 150 sayfası, yazarın karamsarlığına ve kendini gömme eğilimine rağmen bende ters etki yaratarak müthiş bir yaşam sevinci aşıladı, prefrontal korteks iyi çalışınca böyle şeyler olabiliyor. Ama devam ettikçe, inanılmaz güçlü bir edebi dile rağmen yazarın kendisini yüzlerce sayfa boyunca küçümsemek, değersizleştirmek için yazdığı gibi bir algı oluşmaya başladı bende. Bana iyi gelmemeye başladı kitap. Yani huzursuzluğun bulaşıcılığından ziyade, aynılığın sıkıcılığı ağır bastı ve kitabın yarısından sonraki büyük bir kısmını şöyle bir gözden geçire geçire hızlı atladım, gözüme de ilk sayfalardakinden farklı bir şey çarpmadı. Sizi bilemem, herkesin okuma deneyimi ve beklentisi farklıdır ayrıca ama ben özellikle hacimli kitaplarda bir şeye çok dikkat ederek okuma yapıyorum; ZAMAN. Okuma belirgin ve anlamlı şekilde keyifsizleşmeye, motononlaşmaya ve/veya anlamsızlaşmaya başladığında zamanımı kendimi boğarak harcamak, okumaktan sıkılmak istemiyorum. Bırakıyorum kitabı. Ek metinlerde bile devam eden “ben zaten hiç bir şeyim, hiç kimseyim, herkes hiç kimse... insanlar huzurluymuş gibi davranıyor, değiller, ben huzursuzum ve dürüstüm” edebiyatı beni gerçekten baydı. Öyle değilmiş, hatta tersiymiş gibi görünse de bu kibirdir. Değersizlik sendromu böyle bir şeydir zaten. Hayatın içinde kendine yeterince değer vermemiş insanlar, çeneleri ve kalemleriyle sürekli kendilerinden bahsederek, kendilerini, bedenlerini, düşlerini, görüşlerini anlatıp durarak açığı kapana eylemine girişirler. Hayatımda bolca olmuş, hala olan ama yıllardır mesafeli yaklaştığım bir insan tipine, kitabın yarısına kadar kredi verebildim. Fazlası yok, zamanımı daha keyifli okumalara ayırmak, limbik sistemin tutsağı olmamış zihinlere şans vermek istiyorum tamamen kendi tasarrufumla çünkü böyle bir tasarrufa tüm okuyucular sahiptir.

Huzursuzluğun KitabıFernando Pessoa · Can Yayınları · 202110,6bin okunma

·

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Engin Korkmaz