Kitabı tek kelimeyle anlatacak olsaydım eğer bu kelime “değersizlik” olurdu. Hayatı boyunca değer görmemiş her zamanda her yerde herkes tarafından bir hiçmiş gibi davranılan insanların ruhunda açılan ve ne yaparsa yapsın onarılmayacak olan değersizlik duygusu. Kitabın ilk bölümünde kahramanımızın kendi iç dünyasıyla savaşını görüyoruz. Belirli bir yaşa gelmiş bir çok insan hayatının bir yerinde bir şeyler anladığı için öleceğini hissetmiş, haklı da olsa kendini haklı olmaya değer görmediği için özür dilemeyi su içmek kadar normalleştirmiş, içiyle dışı bir insan göremediğinden insanlara olan güvenini sonsuz kaybetmiştir. Kitapta kendimden çok şeyler buldum gibi klişe cümlelere girmeyeceğim. Çünkü bilinçsiz ailelerin çocukları olarak bir çoğumuz zaten kitaptaki kahraman gibi kendi değerinin farkında olmayan sadece bir insan olarak bile değer görmemiş bir çok yerde zamanda hep sesi kısık özgüvensiz omuzları düşük insanlar olarak yetiştirildik dolayısıyla kitapta kendimizden bir şeyler bulmadık kitapta kendimizi okuduk. Bir adama keşke tembel olsaydım tembellik yüzünden bir şey yapmasaydım da benim de bir vasfım olurdu cümlesini kurduracak kadar kendini boş hissettirmek cinayetlerin en büyüğü bence... İkinci kısımda subayla olan hikayesi beni derinden sarstı. Bir insana varlığını bu derece önemsiz hiç gibi hissettiren neydi acaba? Bir insan kendini bu derece değerdi ve hiçmiş gibi hissetmesi için bir ömür yok sayılması gerektiği. Bir subayın kendisine bir cümle kuracak kadar bir varlığını yok sayması bir çöpü alıp kenara koyar gibi bir yerden başka bir yere koyması içinde öyle derin bir yara açmış ki iki yıl boyunca onu takip edip intikam almaya çalışmış. Dahası intikamı bile sadece ona çarpma düşüncesi eğer onunla karşılaşınca yol vermeyip onun yol vermesini bekletse ve de bu durum karşısında bir çarpışma olursa kendini kendi içinde insan olarak görecek kendi varlığımı anlatacak bir hiç olmadığını algılayacak ama yıllarca o kadar çok yok sayılmış o kadar çok varlığı kabul görmemiş ki bu durumu öyle içselleştirmiş ki büyük uğraşlar çabalar sonucunda karşısındaki insana yol vermemek gibi basit bir şeyi yapmış. Ki olayın tamamen içindeki ezilme duygusu olduğunu hikayenin son cümlesinden de anlıyoruz kim bilir ne alemdedir adamcağız kimleri ezip duruyordur.

Yeraltından NotlarFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020129,9bin okunma

·

12 görüntüleme

mietzsche

@Eflatn ·

3yıl

'Kitapta kendimizden bir şeyler bulmadık. Kitapta kendimizi okuduk.'

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sevda Kaya