Beyazıt Akman, Dünyanın İlk Günü ve Son Sefarad kitapları ile gönlümü çelen, kitap önerisi isteyen herkese canı gönülden önerdiğim bir yazardı. Geçmiş zaman eki kullanıyorum; çünkü Osman’la birlikte bana büyük bir hayal kırıklığı yaşattı. Osman’ın birinci cildini de çok beğenerek okumamıştım ama acaba ikinci kitapla biraz toparlama olur mu diye düşünmüştüm. Maalesef olmamış.
Daha önceki iki kitabını gerçekten çok sevmiştim. Bu seri, diğer iki kitaptan daha farklı işlenmiş. Yazarın araştırmacı kimliği bu kitapta da kendini göstermiş, bu olumlu bir artı olmakla birlikte kitap, yakın tarihte çıkan bazı kitap ve dizileri andırıyor. Yazar bunu bilerek yapmış mı bilinmez ama yapmamışsa da bu onun dezavantajına olmuş.
Bana çoğu zaman sanki kitabı iki kişi yazmış gibi hissettirdi. Bazı bölümlerde, öyle hikayeler anlatmış, olayları öyle güzel kurgulamış ki kendinizi kaptırıp gidiyorsunuz. Bazı bölümlerde ise kendinizi okumak için adeta zorluyorsunuz. Bazı bölümlerde çok abarttığını düşündüm. Bazı yerlerde sahneleri o kadar ince ayrıntısına kadar anlatmış ki, zorla gözümün önünde canlandırmaya çalışılmış gibi hissettim. Bazı bölümleri gereksizce uzatmış, gereksizce anlatmış da anlatmış.
Günümüz politikasını hatırlatacak şekilde kitapta yer verdiği ifadeler ise keşke olmasaymış. Ben yakıştıramadım.
Keşke okumasaydım denecek kadar kötü asla değil ama daha iyisini okuduğum bir yazarın o masalsı dilini bu kitaplarda eskisi kadar belli edememesine üzüldüm. Yine de kendisinden ümidimi kesmedim. Bize ilk iki kitabını andıran, onların çok daha iyisi olacak olan kitaplarla döneceğini düşünerek avunmak istiyorum.
