Sevgili İlya İlyiç seni bu kitapla tanıdım. Bu kadar varlıklı bir aileden gelmiş ve eğitimli biri olmana rağmen yaşam tarzına, sadece plan yapmana ama asla icraata dökmemene, önüne çıkan en ufak problemde elinin ayağının birbirine dolaşmasına hayret edip hep bir sonraki sayfada biraz olsun değişebileceğine olan inancımı korudum ancak sen her defasında kendine farklı bir konfor alanı oluşturup bulunduğun yerde kaldın. Hayatını okuduğum bu kitabı elime alıp ilk 200 sayfasının hareketsiz geçen tek bir gününü anlattığını görünce ufak çapta dehşete düştüm. Lütfen beni yargılama oturduğun yerden kalkmayıp sadece kalmayı planlayarak geçirdiğin koca iki yüz sayfanın sonunda geriye kalan üç yüz elli sayfanın bu hareketsizlikle nasıl dolduğunu, beni nasıl bir karakterin beklediğini düşünmemek elimde değildi. Biraz rüyan hakkında konuşmak istiyorum. Bir aile nasıl olur da kendi elleriyle çocuğunu hiçliğe sürükleyebilir? Yaşadıklarının daha doğrusu yaşamadıklarının temelini oluşturan ailen, senin kendi sorumluluğunu bile almana izin vermeyen ailen hayatının nasıl olduğunu ve nasıl sona erdiğini görseydi ne düşürdü acaba? İlya, başta sana çok kızdım, seni yer yer çok yargıladım hatta düşüncelerinde hareketsizliğinde kendime ait parçalar bulduğumda fazlasıyla rahatsız oldum ama dürüstlüğün, vefalı yüreğin farkında olmadan bende, başına gelebileceklerden seni koruma içgüdüsü uyandırmış. Hayatını mahvettiğin için sana kızamıyorum sana üzülüyorum. Başına gelenler için çok üzgünüm. Senin suçun (büyük bir çoğunluğu) değildi. Son zamanlarda çok yakın dostum olmuştun. Bu dostuluğu kitabın sonlarına doğru yaşadıklarının içimde yarattığı duygularla daha derinden hissettim. Seninki gibi bir kalbi tanıdığım için çok mutluyum umarım şimdi bulunduğun yerde hayatında bazı şeyleri değiştirmişsindir. Senin hikayenden çıkardığım sonuçları aklımın bir köşesinde hep bulunduracağım. Hoşçakal...

Oblomovİvan Gonçarov · Alter Yayıncılık · 201339,7bin okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Buse