Gerçeklik göreceli işte; sıra sana geldi Osman! konuş; konuş da dinleyelim, sana hak verelim, çocuk çok acı şeyler yaşadı, çok kulaç attı, çırpındı ama derin sularda boğuldu diyelim istedim ama olmadı. Eser boyunca nefret kusarak anlattığın baban Necmi'ye bile hak verdim yer yer ki ben bile nefret etmişken Necmi'den! Sedefli peçetelerin,gümüş çatalların, Kazak işi halıların, değerli tabloların, dual pikabın, olufsen müzik setin,pioneer ses sistemin, basgitarın, marka kıyafetlerin ve en nihayetinde sen! yok oldun. Seni eser boyunca ince ve derin düşünceli, hassas ve naif bir kişilik olarak tanımladığımdan maymun iştahlısın demeye dilim varmıyorsa da ne bileyim işte tutanamayansın, kaybedensin, vazgeçensin, mirasyedisin, sence herşeysin ama hiç bir şeysin!
En çok seni sevdim Gün. Delice yaşama sevincine,sonsuz çoşkuna hayran kaldım..bir de sorguladık tabi bu çoşku bir tür kafa tutma mıydı, meydan okuma mıydı ya da her gün bir gün daha eksilen ömrüne 'acımadı kii acımadı kii' demek mi!
