Milyonlarca sevenin de olsa, hiçbir sevgi o boşluğu dolduramıyor.
Ben kendimi nereye koyacağımı bilemedim bu dünyada. Nerede dursam ya eksik kaldı, ya fazla geldim. Parladıysam çokça, ışığımı kıstım, sönük göründüysem ne yapıp edip parlatmaya çalıştım kendimi... Seni çok sevdim ve hiç düşünmedim sevilmediğimi. Aklımdan geçmedi biliyor musun? Bir sebepten kızgındır hayata dedim. Canın acısa sarılmaya, sarmaya çabaladım her yerini. İzin vermedin. Çok mutlu olsam cezalandırıldım. Üzgünsem, kabul görmedi. Sormadın da “Neyin var?” Diye. “İyileş, ayaklan” dedin. Haklıydın... Böyle işe yaramazdım çünkü. Bir şeyleri hep eksik yaptığımı hissettirdin. Çok çabaladım tam olmak için. Tam olmak başka yalnızlıkları getiriyormuş beraberinde. Onu da sevmedin. İnsanlara iyi gelmek istedim seni iyi edemediğimden. Ama sen beni iyi et istedim. Birilerini yolladın yanıma, hiç gelmedin... Beni hep yalnız bıraktın, teşekkür ettiğini hatırlamıyorum ama olsundu. Şikayetlerini yumuşatmaya çalıştım. O da olmadı... Kimseye anlatmadım. Bugün ise hep içimde döndü durdu. Buydu aslı her şeyin. Kırk bir yıldır buydu... Ölüyorsun sandım, yaşa diye bildiğim her şeyi yaptım. Bir kez içerden taaa içerinden bana bakıp “seni seviyorum” de diye... Demedin... “Beni korumuyorsun” dedin. Olsun, sustum. Susamıyorum ben artık biliyor musun? Ben kendime bir yer edinemiyorum anne. Doğduğu evde kendine yer edinememiş herkes gibi... Neden? Bu sorunun bir kapıyı açtığı da yok... Ruhsal kırıklarımı sebep bilmiyorum kimseye. Ama eminim ki iyileştirebilirdik birbirimizi. Çok iyi arkadaş olabilirdik. Canımı verdim ve verirdim sana. Veririm hemen şimdi. Ama doğru sevilmek diye bir şey varmış. Kimse bu kadar saklı sevilemez. Ben hâlâ çabalıyorum ama şunu da öğrendim. Hayata kızgın olmayı seçen bir insanı kimse barıştıramıyor... Olmuyor işte. Ben böylece içimde hiç dolmayan bir hasretle yaşamayı öğrendim. Ama hiç sevmedim.
Jehan Barbur
··
390 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.