Kim Bilir Çocukluğumuz Nerededir?
Şimdi size soruyorum çocukluğunuz nerede kaldı, nerede bıraktık bilen var mı? Kim bilir hangi ağacın altında, hangi sokakta, hangi parkta?
"Hiç Düşündünüz mü"
Hadi beraber düşünelim en son kiminle ve nerde saklambaç oynadınız hatırlıyor musunuz?
En son Hangi salıncak'ta sallandınız son kez herşey den habersizce veya hangi oyuncağınızla oynadınız hadi biraz düşünelim... 😊
Düşündünüz mü?
Ben düşündüm. Aslında ben çocukluğumu bir yerde bırakmamışım hala bir yanım çocuk benim. Oyuncağı olmasını hayel eden bir çocuk.
Eğer çocukken bir oyuncağım olsaydı onu hep saklamak isterdim kaç yaşına gelirsem geleyim hep saklamak isterdim.
Evet doğru okudunuz benim hiç oyuncağım olmadı. Çünkü oyuncaklarla oynamam yerine benimle oynamayı tercih etmişlerdi.
Bir gün evde, bir gün yurtta, çoğu zaman dışarıda...
Çocukken yani 9-10 yaşlarımda evde sanki bir yabancıydım hiç sevildiğimi hissetmezdim, sevgi ilgi nedir hiç bilmezdim.
Hep bir dışlantı yaşardım belkide buradan geliyor içimdeki çocuk sevgisi. Kendi kendimi severdim ama hiç pes etmeden, umudumu kaybetmeden, düşlerimden, hayallerimden vazgeçmeden severdim.
İmkanlarım yoktu belki ama yinede kendi kendime mutlu olmasını başarırdım. Mesela tek başıma parka giderdim
parktaki çocuklardan biri oyuncak arabasını oynardı hiç unutmam küçük mavi bir araba.
Ben onları oturup izlerken çok mutlu olurdum.
Çocuk kaydıraktan küçük mavi arabasını kaydırırdı sonra üşenmeden bir daha tırmanır tekrar kaydıraktan kaydırırdı arabayı. Ben ise sadece izlerdim oyuncak arabayı görmek bile bana yeterdi. O yüzden hep benim de bi gün belki bir oyuncak arabam olur diye, hayal ederek giderdim o parka hiç pes etmeden hiç sıkılmadan ve hayallerimden vazgeçmeden.
Çocuklara karşı olan ilgim bu yüzden çok fazladır, ben yaşayamadım belki evet ama şuan yaşıyorum nasıl mı?
Nerde çocuk görürsem giderim yanına konuşurum sohbet etmeyi o minicik düşüncelerini dinlemeyi severim.
Çogu zaman da parka giderim çocuklarla çocuk olup oynarım mesela top veya saklambaç.
Ama ben asla saklanmazdım, hep açıkta görünürde olurdum çünkü beni gördüklerindeki o mutluluk, heyecan, sevinç sobee diye bağırıp sobelemesi ve o gülüşü görmek beni çok mutlu ederdi. O yüzden hiç saklanmazdım.
Çocukken hayallerimden asla vazgeçmemişim yaşadığım o kadar tatsız olaylara rağmen. Ve hala vazgeçmem belki bi gün benimde bir küçük mavi oyuncak arabam olur.
Sizde vazgeçmeyin, eğer çocukluğunuzdan kalan bir oyuncağınız varsa onu özenle saklayın çünkü saklayamayanlar ve hayali olanlar var...
Yazardan Küçük Bir Not:
Nasıl unuttuysanız çocukluğunuzu ve kırılan kaybolan oyuncaklarınızı veya hiç olmayan oyuncaklarınızı, sizi kıranıda öyle unutacaksınız...
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.