Stuart'ın son birkaç gün boyunca Cedar Caddesindeki evin çimento bodrumunda kendisi hakkında düşünecek epeyi zamanı olmuştu ve diğer insanların yaptıklarını anlamanın kendisi için her zaman güç olduğunun farkına varmıştı: Onlar gibi davranıp görünmek, daima büyük çaba gerektirmişti. Bunun Zenci olması ile bir ilgisi yoktu; çünkü beyaz insanlarla yaşadığı sorunların aynısını siyahlarla da yaşıyordu. Bu, bilinen anlamıyla sosyal bir zorluk değildi, daha derin bir şeydi. Örneğin Ken, karşısında yatmış, ölmekte olan adam. Stuart onu anlayamıyor, kendini ondan kopuk hissediyordu. Belki de bunun sebebi Ken'in o sırada ölüyor olması, onunsa böyle bir sorunu olmamasıydı. Belki de aralarında duvar ören şey buydu; dünya şimdi açık bir şekilde iki yeni tarafa ayrılmıştı: an be an zayıflayan, ölmekte olan insanlarla, onun gibi hayatta kalmayı başaracak olanlar. Aralarında bir iletişim oluşması imkânsızdı, çünkü dünyaları çok farklıydı.
Fakat bu sadece onunla Ken arasında değildi, daha fazlası vardı. Bu, bombalı saldırının yaratmadığı, yalnızca yüzeye çıkardığı aynı eski sorundu. Şimdi uçurum daha genişti; etrafında olan bitenlerin anlamını gerçekten anlayamadığı açıktı... örneğin arabasının ehliyetini yenilemek için her yıl Motorlu Araçlar Bölümüne gitme fikri ona anlaşılmaz geliyordu. Bodrumda yatarken şimdi diğer insanların Sacramento Caddesindeki Motorlu Araçlar Departmanı ofisine gitmelerinin haklı sebeplerini her an daha açık bir şekilde anlıyordu. Ama o, onlar gittiği için gitmişti. Başkalarının peşine takılan küçük bir çocuk gibi. Şimdi ise peşine takılabilecek kimse yoktu; şimdi yalnızdı. Bu nedenle de aklına takip edebileceği bir eylem gelmiyordu; yaşamı adına bir karar veremiyor ya da bir plan dahilinde hareket edemiyordu.
Bu yüzden sadece bekliyor ve beklerken arada sırada gökyüzünden geçen helikoptere, sokaktaki belirsiz şekillere ve hepsinden önemlisi ahmağın biri olup olmadığına kafa yoruyordu.
Sayfa 113 - 114Kitabı okudu
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.