Kıymetli birinin anlamlı bir hediyesi ve anlamlı bir günde yaptığım bu kitap tavsiyesi ile geldim. (Dikkat! Spoiller içerebilir. ) Tarih: 6 Ocak 1482 Mekan: Tüm romantiklerin düşlerini çalan, aynı zamanda en varoş sokaklarıyla da ünlüyken göz ardı edilen şehir, "Paris". Tarihin sosyal ve politik yapısındaki değişimlere bağlı olarak mimarisine de yansıyan etkilerini, evrimini en ince ayrıntısına kadar sizleri de içine alarak yaşatıyor. -Bu kısımları biraz tabii ilgi alanımın dışında kaldığı için sıkılmıştım, bu istisna.- Roman, Krallar Günü ve Deliler Bayramı'nın kutlandığı günde ya da o toplumsal kargaşada Gringoire'nin yazdığı dinsel oyunun bir türlü oynanamasıyla başlıyor. Artık siz çıldırıyorsunuz Gringoire yerine, oynanıp bitsin diye. İçimden "Yeter!" diye bağırdığıma şahidim. Romandaki tüm karakterlerin bana göre trajikomik bir ruh halleri var. Zamanın baskısı ve anlık değişimlerine uyum sağlayamamış ve sürekli bastırılmış duyguların anlık patlamaları sonucunda ortaya çıkan tepkilerin zararları ve komedisi iç karartıcı, bir o kadar akıcı ve hissediliyor. Okumaları ve yazmalarının aktifliğine bağlı olarak kendini filozof ilan eden şairimiz, yazarımız, dünyadan uzak, saf Gringoire'ımız. Çok güzel ve bir o kadar saf ruhlu, yaşamdan bihaber, etkileyici dansı ve billur sesi ile yetenekli keçisi olan, annesini arayan Esmeralda'mız. Kızını son bir kez daha görme umuduyla yaşayan Paquette la Chanteflevrie. Kendini dine ve ilme adamış, çirkin, kaba, Esmeralda'ya takıntılı aşkıyla başdiyakoz Claude Frollo'muz. Başdiyakozun serseri kardeşi Jehan Frollo Claude. Yakışıklı, paraya, güce, üne ve kadına düşkün, Esmeralda'nın maşuğu Phoebus. Ve romanın başkahramanı, çirkin, kambur, tek gözlü, sağır, Esmeralda'ya masum aşkıyla ilk defa mutlu olan ucube zangocumuz Quasimodo. Kralın çevresini ve halkı dinlemeden cezalar dağıttığı bu dönemde, insanların da birbirinden habersiz aşkı ve düşmanlığının çatışmalarından doğan hem komik hem trajik olaylar örgüsünü okurken yeri gelir tebessüm ederken yeri gelecek hüzünlenecek, bazen de sinirlenmiş olduğunuzu farkedeceksiniz. Neyse, geriye kalan kısımlarını da siz okuyun bizahmet. .... "Çünkü aşk bir ağaç gibidir: Kendiliğinden yetişir, kökleriyle tüm benliğimizin derinliklerini saran ve yıkıntı halindeki bir yürekte yeşermeye devam eder. Bu tutkunun ne kadar körse, o kadar inatçı oluşunu açıklamak mümkün değildir. Kendi içinde tutarlı olmadığında daha da güçlüdür." // ..."Sevgi demek, iki kişi olmakla beraber, yine de tek bir kişi olmak demektir. Bir erkekle, bir kadın birleşirler, melek olurlar. Sonra da göklerde uçarlar." //

Notre-Dame'ın KamburuVictor Hugo · Can Yayınları · 201832,8bin okunma

·

55 görüntüleme

Eylül Güneşi

@EylulGunesi93 ·

16 Mayıs 2021 00:36

Derinden etkileyen, sarsan bir kitap. Esmeralda kendisi için doğru olanı göremedi. Çünkü görsellik agır bastı karakterin yanı sıra. Quasimodo ağıyla kuş tutsa kimseye yaranamazdı. Çünkü insanlar acımasızdır.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rabia KAÇMAZ