Kitaba başlarken tamamen emindim idam mahkumuna acıyıp idam cezasını lanetleyeceğimden, ilk bölümleri hep bu beklentiyle okudum. Genç bir adamı hak ettiğinin çok ağırı bir cezayla cezalandıracaklar, hayatını ve önüne çıkabilecek tüm fırsatları bir giyotinle elinden alıvereceklerdi, ben de sinirlenip üzülecektim ama öyle olmadı. Karakter kendisine verilen cezanın haksız olduğunu söylemedi hiç, yapmadığı bir suçun cezasını çekmiyordu yani, hatta pişmanlık dahi duymadığını belirtti. Belki acımasızca gelecek yazacaklarım ama o da bir cinayet işlemişti, suçunu tam olarak kitapta aktarmasa da o da başka bir insanın hayatını, üstelik yargılanma şansı bile vermeden, elinden alıvermişti. Yani bizden üzülmemiz acımamız beklenen karakter kendisi acımamıştı kimsey; yargıcın, kızını görse kararından vazgeçeceğini düşünmüş ama kendi kızını düşünmemişti suç işlerken. Başta idamın bir insana verilebilecek en ağır ceza olduğunu düşünüyordum, sonradan kitaptaki herkesin kürek mahkumlarına idam mahkumlarından daha acıyarak baktığını görünce bu fikrim değişti. Hatta keşke baş karakter de kürek mahkumu olsaydı, böylece hem yaptığının cezasını çeker hem de geleceğin ona getirebileceği tüm ihtimallerden mahrum kalmamış olurdu. İdam onun bir gün pişman olma, iyi olma ihtimallerini de aldı elinden, idam bir sorunu çözmektense yok etmeyi tercih etti. Kitabın üslubuna gelirsek acındırarak anlatılan, sizi hüngür hüngür ağlatacak bir anlatımı yok, daha çok gerçek tasvirlere yer verilmiş. Hatta kitabın başındaki Fransa'da idam cezasının tarihi, tepkileri ve gelişimleri kısmen daha ilgi çekici denebilir, o kısmı okurken zamanın devletine karşı öfke duyuyorsunuz. Ben kitaba başlamadan kesinlikle okunması gerektiğini, bu kadar çaresiz bir insanın nasıl hissettiğinin görülmesi gerektiğini düşünüyordum ama kitap beni çok şaşırtacak şekilde ilerledi ve adam hislerini neredeyse kaybetti. Kitapta insanı huzursuz eden, midesini bulandıran en büyük şey bence halkın bu cezayı coşkuyla izlemesiydi, durum bir cezadan bedeldense bir şovun parçası gibi geliyordu onlara ki bence bu, idamın kendisinden daha tüyler ürpertici. Neyse çok uzattım, mutttlaka okunmalı diyemem ama insana farklı bir bakış açısı kazandırdığı kesin.

Bir İdam Mahkumunun Son GünüVictor Hugo · Can Yayınları · 2019121,1bin okunma

··

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

eda