348 syf.
·
Puan vermedi
Nermin Yıldırım'ın okumuş olduğum ilk kitabı. Her ne kadar sevgili eşim 
GökHan farklı bir kitabı ile başlamamı tavsiye ettiyse de, elimin buna varması boşuna değilmiş. Kurgusu beni içine çekti. Bir yayınevinin genel yayın yönetmeni Rıdvan'a elli küsur yıl önce karşılıklı yazılmış esrarengiz mektuplar gelmeye başlıyor hikayede . Kâh ofis masasına, kâh paltasonun cebine,kâh kapısının önüne bırakılan birbirinin devamı bu mektuplar bir döneme tanıklık ediyor. Aynı anda üç kurguyu birden ilerleten yazar bir yanda Rıdvan ile mektupların gizemini çözmeye çalışıyor, Suat ile 1930'lu yılların Türkiye tarihini anlatıyor ve Behiye ile aynı dönemin Avrupa tarihine götürüyor insanı. Yazar bunu tarihsel bir ağırlık ile değil de duyguların baskın anlatımı ile yansıtmayı ise fevkalade başarıyor. Romandaki psikolojik betimlemelere zaten diyecek söz yok. Çok çok iyi irdelenmiş.
Peki nedir saklı bahçe? Saklı bahçelerinde ne izler taşıyoruz kendimizin!? Ne kadarı bizim yazgımız ne kadarı kader örgümüzün? Kimdir Behiye? Kimdir Suat? Kim kime nerede ne kadar karışmış, ne kadar çarpışmıştır?
İnsan zihni ne kadar zalim olabilir? Yahut kendi zihnimizin karşısında ne kadar şoke olabiliriz. Bir gün zihnimizin ihaneti ile yüzleştiğimizde nasıl bir daha kendimiz kalabiliriz? Tahammül edebilir miyiz yaşama? İnsanın duygu ve hislerinden ziyade en hassas yeri mi beyni? Oluşacak en küçük bir hasar tüm hayata mâl olabilir mi?
Çocukluk.. Ah çocukluk.. Geleceğin bedeli çocukluk. Suat'ın çocukluğundan bu yana tek bir hadise ile aklının oyunlarında deha bir şekilde kaybolup gitmesi, kurşun gibi sözleri,çekişmeleri, kızgınlıkları, iç dökmeleri.
"Bir zamanlar çocuk olduğumuzu unuttuğumuz gibi, çocukluğun neye benzediğini de hatırlamıyoruz değil mi Behiye? Çocukken ne çok şeyi düşünüp anlayabildiğimizi unutuyoruz. Biraz büyür büyümez etrafımızdaki çocukları dertsiz tasasız mahlukatlar sanmaya başlıyoruz. Onlara dünyanın gamından uzak, aptal, mutlu, minik şeylermiş gibi davranıyoruz. Oysa dönüp bakmaya gücün yeterse, kendi çocukluğunu bir hatırlasana! Ömrümüzün en kırılgan en zor günlerini orada geçirmedik mi? En çok o zaman incinmedik mi? Sevmeyi daha iyi bilmez miydik çocukken? Sevdiğimiz uğruna başka mutluluklardan vazgeçmeyi, sessiz bedeller ödemeyi.. Bir çocuk her şeyi bilir Behiye, ama en çok incinmeyi! Çocukluk kadar incitici bir şey var mı şu dünyada?! " demiyor muydu Suat.. Bunu Behiye'nin Franz'nda da görmüyor muyuz? Öyle ya bir yalana bile bile inanarak bastırmıyor mu Franz çocukluğunu, yitirmiyor mu geleceğini?
Ya Behiye.. Bir başka iç açısı değil miydi hayatın?
Heyecan, hezeyan ve hırslarının peşinde sürüklenirken ki tükenişi.Hayatta yalnız kalmak adına delice korkuları ve bu uğurda hep bir arayışta birinin peşine takılışta olması. Nihayetinde kimse olmasa dahi hayallere sığınışı. Hayallerin de hayal ile nihayete varışı.
Her romanda mutlak bir kurgu var, yazarın diğer romanları hakkında dediğim gibi bilgim yok. Beni etkileyen kurgudan ziyade iki kız kardeşin mektup içerikleri oldu. Kitabı sonlandırdığımda ise damağımda kalan tadın ne olduğunu bir türlü dile getiremedim. Uzun uzun konuştuk eşimle yorumladık, anlamaya, hissetmeye çalıştık.. Neler söylenirdi belki üzerine daha ama pek de gizi çözmek istemedik. Okuyun, kaybolun, bulun diye.
··
244 görüntüleme
Seninle paylaşılan her şey katlanarak güzelleşiyor. Ama en güzeli kitaplar. Kitapların seninle daha güzel bir anlam bulması. Sevgili eşim, kalemin de senin kadar güçlü ve güzel 😘❤
Hangi kitabını okursanız okuyun hepsinin sizi içine çekeceğine eminim. :)
Yazarın kitaplarını yazdığı sıralama ile okursanız karakterlerin birbirine bağlı olduğunu görürsünüz. Bu şart değil tabi ama mesela buradaki Rıdvan, N.Y, Süreyya kim, yanlış hatırlamıyorsam Unutma Beni Apartmanı kitabında adı geçen karakterler. Direkt o kitaptan devam ederseniz, parçalar daha iyi yerine oturur. :)
Ben de ne zaman Nermin Yıldırım okusam tadı damağımda kalıyor. Emeğinize sağlık, güzel bir inceleme olmuş. 🌺
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.