Hala benim gibi bu kitabı okumayanlar var mı bilmiyorum, birileri bu yazdığımı okumak ister mi onu da bilmiyorum, ama içgüdülerim bu kadar etkileyici bir kitap için küçük bir şeyler karalamamı istiyor o yüzden yazıyorum. Kendimce cesur bir şekilde Stephen King'den ilk kitabımı okudum: "O" Bu kitabın konusu hakkında konuşmayacağım, çoğumuz muhtemelen Pennywise'ı tanıyoruz, çoğu insanda palyaço korkusunu tetikleyen ve korkutan "O"nu. Kitap ilk bakışta biraz kafa karıştırıcı geliyor, bazen 50'li bazen 80'li yıllarda olup-biten olayları anlatıyor. Tamamen farklı hikayeler gibi görünse de, kitabı okudukça, hepsinin ortak bir yanı olduğu anlaşılıyor, ne olduğunu yazmıyorum :) Bir bölüm yıllar önce olup-bitmiş (aslında bitmemiş) bir olayı anlatırken, bir bölüm günümüzü (yani 1985. yılı) anlatıyor. Aynı hikayeyi her kahramanın gözünden anlatarak her birinin duygularını anlamamıza yardımcı oluyor. Kitaplardaki ana karakterlerin çocuklar olması ve büyümesi sıkça rastlayabileceğimiz bir şey ve dürüst olmak gerekirse, çocuklara alışmak ve sonra büyüdüklerini görmekten pek hoşlanmıyorum. Ama burada farklı çünkü kahramanlarımız büyükler ve kitap ilerledikçe onların çocukluklarının derinliklerine iniyoruz. Kitabın sonlarına doğru bir olay yarıda bırakılıp diğeri anlatılmış ama bu kesinlikle okuru yormuyor, tam tersi iki heyecanlı olayı anlatırken yarıda bırakılıp diğerine geçince daha da heyecanlı olmuş.:))
Korku-gerilim romanı olsa bile, King dramı da esirgememiş, şöyle ki son sayfalara doğru bir kaç damla göz yaşı sizi şaşırtmasın:)) Kitabı 25 günde okudum ama çabucak bitmesin diye:)
Ve son olarak,
"Dışarıdan her şey olduğundan daha küçük gözükür"
