Elimdeki konuşmayı bir kenara bıraktım. Kalbim yerinden çıkacaktı sanki. Koşarak büfeden küçük bir su aldım. Birkaç Yudum içtikten sonra heyecanımı dindirmeye çalıştım. Bunu yapabilirdim, sahneye çıkabilirdim. Korkumun beni yönlendirmesine izin veremezdim. Harika bir konuşma yapacaktım ve insanlar bana bayılacaktı. Böyle olması gerekiyordu. Ama beynim bunun tersine milyonlarca senaryo hazırlıyordu. Konuşmam berbat olacak, sahneye çıktığımda sesim çıkmayacak veya belki de sahneden düşecek kendimi rezil edecektim. Elimdeki konuşma birden çoğalmaya başladı sanki. Sanki insanlar benden nefret edecekti. Korkuyorum. Çok korkuyorum hemde. Sanki bunu daha önce yapmamışım gibi. Birçok kez konuşma yapmama rağmen bu korku neden beni bırakmıyordu? Gözyaşlarım gözüme baskı uyguluyor, beynim yeni senaryolar uydurmaya devam ediyordu. Midem bulanmaya başlamıştı. Ya başarısız olursam, ya insanlar beni sevmezse, ya kendimi rezil edersem. Ama artık geri dönüş yapamazdım. Çoktan buraya kadar gelmiştim. Büyük bir yol kat etmiştim şimdi vazgeçemezdim. Terapistiminde dediği gibi korku gerçek değildi. Korku sadece bir gölgeydi. Aşmam gereken küçük bir engeldi. Kan ter içinde kalmıştım. Sıra bana geldikçe kendime olan güvenim yavaş ya beni terk ediyordu. Yapamayacaktım. Göğsümde sanki yırtıcı kuşlar uçuşuyordu. Sanki göğsümü delip gitmek istiyorlardı. Hayır, yapabilirim. Tek yapmam gereken beni terk eden güveni geri getirmekti. Sadece kağıtta yazan birkaç cümle okuyacaktım. Ne kadar zor olabilirdi ki? Evet evet yapabilirim. Korkmuyorum. Derin derin nefes aldım. Daha önce de konuşma yapmıştım sorun olmayacak. İnsanlar beni sevmek zorunda değil ya da mükemmel bir konuşma yapmak zorunda değilim. İnsanım ben. Hatalarımla büyüyor yanlışlarımla öğreniyorum. Bu konuşma neden insanların gözünde beni kötü biri yapsın ki? Bunlar sadece kafamda oluşturduğum kuruntular. Yapabilirim. Endişelerim, anksiyetem bana engel olamaz. Yapabilirim.