"Buz üstüne yazmak isterdim Bütün bu şiirleri Üç beş gün öyle kalır Sonra eriyip giderdi" Sevgili Ahmet Erhan ne güzel demiş onu. Bütün bu şiirler erimeli diye. Peki bir söz bir köze feda eder mi kendini? Şair kelimeyi konuşturur. Kelime "sadeceleşir". Kendini anlatır. Bir bütün olur kelimeyi zikredenle. Bir şair kelimeyi konuşturduğunda vicdanını susturur mu? Elbette değişir. Söz konusu "Aşka ve insana" bütün yaşantısında en büyük değeri biçen Adnan Yücel ise vicdanını susturduğunu söylemek ne mümkün. "Aman sevdiğim aman Yaşamı savunma cephesindeyiz şu an Gün bitse bile gökyüzünde Günler daha mühürlenmedi Çünkü dilde söz Çiçekte renk Ve zamanda gelecek bitmedi" Bir çağrıdır bu sevgiliye. Yani insana. Sevgili, yaşamdır, yeni bir gündür, bir dil bir renktir. Adnan Yücel kalemiyle aşkı anlatır. Aşk direniştir. Mücadeledir. Zamansızdır. Çünkü kavga ve sevda hep süregelmiştir bu coğrafyada. O yılmamıştır. Yılgınlık aşkın tabiatında yoktur çünkü. "Yeter ki bu yılgınlık çıkmazında Şiirsiz ve sensiz Bir saniye bile düşünülmesin" Yücel bir tabiat adamıdır. Gerçek bir insandır. Dizeleri de tarihten damıtılmıştır. Acısıyla ve sevinciyle bu coğrafyanın duygu yüklü varlıklarındandır o. Kendini döktüğü kağıt ağlamamış mıdır acaba şu dizeler yüzünden. "Ah benim diri diri ölmüşlüğüm Öldükten sonra kör umutlarda Dünyasız ve insansız gülmüşlüğüm!" Yaralı insan çoktur, lakin şairler zaten yaranın kendisidirler. Yazı onlar için yara bandıdır en çok. Yazı ile kendilerine döner ve dünyaya kapatırlar pencerelerini. Yakarlar kendilerini bir daktilonun başında yahut bir mum ışığı yeterdir onlara aşkın gölgesini yeryüzüne düşürmek için. Kendinden çıkamayan insan hüzünlüdür. O sebeple der ki Ahmet Telli: Şairler vurulmalıdır, hayat yakışmıyor onlara. Hepimiz bir şair vuralım o halde. Bu hayat kalbi olanlar için değil. Hepimiz bir şair vuralım tam kalbinden. Her son bir başlangıçtır der kişisel gelişenler. O halde her şeyi zıddıyla var etmeli. Herkes bir şair vurmalı en güzel kelimelerinden. Kurşun hararet yapar şairde. "Ey yaşamı yasak vurgunu dost Kim bilir şimdi Hangi yağmalanmış kentin garında Sessiz bir gürültü gibidir sesin Özlemler kayıp giderken önünden Binmek istersin belki bir trene Tutulur ayakların binemezsin Her sabah Yeni umutlar aydınlatır yüzünü Yeniden gurbetlenir için, dönemezsin" Gurbette hissedenlere şairin iniltisidir. Selametle.