benim için kitaplarda üç kategori vardır: sanat olduğunu düşündüklerim, sanat olmayan ama kalem olsun, kurgu olsun gayet idare edilir olan, okurken zevk verenler ve bir de başarısız bulduklarım. ikinci kategori de kendi içinde ikiye ayrılıyor: gayet iyi ve eh işte. marie lu benim için ikinci kategorinin eh iştesinde. neden? çünkü çok yüzeysel. asla derinliğe inemiyor. VE EN BÜYÜK SORUN, nefret ettiğim bir şeydir, yazarın bir şeyleri yaptığına inanması. yapamadığı halde yaptığını sanıyor. bu çok korkunç bir şey. marie lu, yazar paragraflarında yaptığı tasvirlerle sanki hiç kimse hiçbir şey anlamıyormuş, sırrı çok güzel gizliyormuş da aralara ufak kırıntılar bırakıp fark edecek olan birkaç zeki kişiyi yemliyormuş gibi bir izlenim oluşturuyor ama, hiçbir şeyi gizleyebildiği yok. her şey tahmin edilebilir, gayet basit ve ortada. kendisi aksine inandığı ve karakterini de buna göre yazdığı için sonlara doğru karakter bu gerçekleri anca fark edip uzun bir paragrafta bize özetlerken kendimi ne yalan söyleyeyim salak yerine konmuş gibi hissediyorum ve bu rahatsız edici. kitap Mozart kardeşleri anlatıyor. evet, bildiğimiz Mozart ve onun, hiçbirimizin ismini bilmediği kız kardeşi. birinci şahıs anlatımla kız kardeşin gözünden okuyoruz. şöyle ki kitabın ismi olan the Kingdom of Back diyarı gerçekten de Mozart kardeşlerin kendi aralarında uydurdukları bir hikâyeye aitmiş. yani marie lu sadece kendisi birkaç boşluk doldurarak bize o masal dünyasına giden kardeşleri biraz fantastikleştirerek anlatmış. güzel fikir mi? evet. başarmış mı? bence hayır. kitabın başında pan'in labirenti hissi alıyordum ve bu güzeldi de ama masalsı yanı zamanla çok basitleşmeye döndü ve tadı kaçtı. hikâye çok klişeleşti ve güzel anlamda da değil bu. ki zaten başından beri neyin ne olduğu da belliydi bence.

The Kingdom of BackMarie Lu · G. P. Putnam’s Sons · 2020333 okunma

·

492 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

bizâr