Gözün Üzerimde
Haziran ayı öykü etkinliği. 🍀
#125291396
- Vücudun kendini ölüme hazırladığını düşündü. Hiçbir şey düşünmeme haline. Ölüler de bir şey düşünmezdi sonuçta.
- Bana mı dedin?
-Hayır sadece nasıl başlamalıyım, okuyunca karşıdakinde nasıl etki bırakır diye sesli tekrar yapıyorum.
-Anladım...
-Rahatsız mı oldun sen?!
-Hayır da bu nedir, kitap mı, mektup mu hatta bana kalırsa melankolik bir vasiyet! :))
-Bir gün bir vasiyet yazacak olursam, bunu sen hiç okumayacaksın biliyorsun değil mi?
-Neden şimdi böyle bir şey söyledin ki?
- Birazdan bu kapıdan çıkacaksın ve bir daha geleceğini sanmıyorum...
- Tek gecenin verdiği bir hazsın diyorsun yani.
-Yattığım her erkeğe anlam yükleseydim şimdi boğazıma bıçak dayayıp "dün gece ki adam kim" diye hesap soruyor olurdun bana.
- Farklısın biliyorsun değil mi?
- Aynısın, peki sen biliyor musun? :))
- Öğrenmiş oldum... ://
-Sana öğreteceklerim bununla sınırlı, duşa giriyorum ben.
-Sana kahvaltı hazırlamamı ister misin?
- Sabahları evcilik oynamayı sevmiyorum ama gecenin konsepti olur bak!
-Neden bu kadar kötüsün, belki de bilerek yapıyorsun.
Ya da böyle olunca sadece başkalarından nefret ediyor, kendini affediyorsun.
Seni böyle olmaya iten o travmayı merak ettim doğrusu.
Tenine yakışmıyor, kendine yakıştırdığın tek geceler...
-Bana mı dedin?
-Hayır sadece nasıl bitirmeliyim, dinlersen nasıl etkili olur diye sesli düşünüyordum.
-Beni taklit etmeyi bırak ve kahveni iç.
-Hangi kahveyi?
-Birazdan ben duştan çıkınca hazırlanmış olacak olan kahveler...
-Buna sinirlenmem gerekiyor ama nedense gülüyorum.
-Farkındasın değil mi, sadece iki gece yatağımdaydın, fazla anlam yüklemeye gerek yok.
-Anlam yüklemiyorum, anlamaya çalışıyorum.
-Bir şey yapma, düşünme, kahveni iç ve git!..
-Peki son bir şey daha, başta söylediğin o şey neydi(?) gerçekten bir vasiyetname değil demi?!
- Demek ki vazgeçeceğime kendi vücudumdan başka biri daha inanmaya başladı. Adapte olmaya çalışıyorum, yorma beni.
- Bu fikri sevmedim, söyleyeyim sana!
-Sen sev diye yaşamıyorum ben.
Ya da sen üzülesin diye de ölmeyeceğim.
-Daha önce düşünmekte bu kadar zorlandığımı hatırlamıyorum, yoruyorsun beni ama ben dinlendirmek istiyorum seni.
-Benim gibi birini öyle mi?
-Senin gibi biri tam olarak ne söyler misin bana!
-Nasıl gördüğünün ya da ne hissettiğinin bir önemi yok benim için, kendimi anlatmayı bırakıp kendimi başkalarına yaşatmaya başlayalı ve buna bir son hazırlama fikri aklıma düşeli çok oldu.
Şimdi nasıl başlayıp nasıl biteceğini sana anlatacak değilim. Giyindiğimde burda olma!
-O zaman giyinme!
-Sabahları sevi....
- Biliyorum, sabahları evcilik oynamayı sevmiyorsun.
-Cümlenin devamı o değildi yalnız.
-Tamamlamanı istemedim.
-Sen bilirsin ama ben sadece geceleri, farklı bedenlere teslim oluyorum. Sen sadece bir istisnasın.
-Bu beni farklı kılıyor bence.
- Hayır!
-Gerçeği söyleyecek misin?
-Kendi gerçeğimi mi yoksa seninle olan gerçeğimi mi?
-Bir gerçek varsa onu söylemeni istiyorum.
-O zaman beni iyi dinle.
Ben yalanı yaşadığım andan bu yana, tek gerçeği tenime yaşattım.
Dokunmalar gerçek, acı gerçek, sıcağın yaşattığı soğukluk gerçekti.
Ve sen neden iki kere yatağıma girdin ve neden bu kadar uzun kaldın burada söyleyeyim sana.
Sadece bir benzerliksin benim için.
İçtiğin o kahve, içtiğim bu kahve...
Beni bir gerçeğe, seni de yalanın gerçekleşme ihtimaline kavuşturacak.
-Nasıl ya! Korkutuyorsun beni, kahvenin içinde ne vardı...
- Melankolik öyle mi? :))
Belki de hastalıklı bir bedenle beraber oldun ve bunu kendine sen yaşattın.
-Gerçekten hastasın sen!
-Az önce gizem dolu halime âşık oluyordun. Gerçeğimi bile bile bana kendi içinde şans kıvılcımları çakıyordun.
En tabi gerçeğimiz ölüm değil midir?
Ben onu kaybettim, onu benden aldılar. Hayatın kaçınılmaz gerçeği diye teselli ettiler beni.
Sen ona çok benziyorsun, gözlerin hatta kokun bile.
Sen yine gideceksin ve ben senin benimle gitmen için bize bir yolculuk hazırladım.
-Telefonum nerede?! Bu lanet olası kapının anahtarı nerede çabuk söyle hastalıklı kadın!
- Hadi ama yapma, bir gün olacak bir şey için çok fazla gereksiz efor sarfediyorsun.
-Seni öldüreceğim, seni öldüreceğim!..
-Fazla efor demiş miydim? :))
Çünkü birazdan öleceğim ve sen yaşayacaksın!
-Neee?!..
-Doğru duydun.
-Aklını kaçırmışsın sen git tedavi ol.
-Beni onun ölümüne seyirci kıldılar, o son kez dönüp bana bakamadı bile.
Şimdi sen ona ait gözlerle benim ona kavuşmamı izleyeceksin.
-Ne saçmalıyorsun sen?
-Gözlerin onun gözü, 3 sene önce sana nakledilen o gözlerden bahsediyorum...
-Bu kadarı da fazla ama, beni buna şahit kılamazsın.
-Heyy, iyi misin sen?!
Duyuyor musun beni?!
Yapma, yapma, uyan lütfen, kalk dedim sana Allah'ın cezası.
-Hoşçakal, gözlerinden kavuşmama yaptığım yolculuğa değen bakışların.
-Hoşçakal...
··
1.391 görüntüleme
Öykü metnini uzun bir dialog metninden ibaret olarak tutmanızın özel sebebi var mıdır?
Öykünün, diyaloglardan ibaret olacak olması. 🤗
9 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Kitap zamanı gelmedi mi artık =)
Kendimi bu etkinlikle denedim, çünkü ;hali hazırda yazdığım kitaba diyalog konusunda zorluk yaşıyordum. Zamanı geçiyor ama aceleci değilim hocam. 🤗🤗
2 sonraki yanıtı göster
Organ bağışına işte bunun için cesaret edemiyorum!🤗 Özellikle finali çok etkileyici. Tam bir ters köşe oldu.
Kadın erkek ilişkilerinde günümüzde kadınlar yol alıp bir çok engeli aşabilmişken erkeklerin “sahip olma” dürtüsüne saplanıp kalmış olması işleniyor derken muhteşem bir aşk (öykünün akışı bu hissi veriyor) çıktı ortaya.
Bir saatte bu işi kotardıysanız alkışlamamak ve
imrenmemek ne mümkün!
Umutla...
Umutsuz yaşanmıyor.
Bir anda gelişen bir ilhamın verdiği konuyla yazarken; sonunu ve gelişmeleri yazarken bu tarz bir olay örgüsü çıkacağını ben de pek sanmıyordum, lakin belirtmiş olduğunuz farkındalıkla belki de günümüzün değinilmesi noktalardan birisi oldu bu hikaye.
Bağış konusunda da temkinli olmak gerekir :)) ama biçilen senaryoyu kestiremeyiz sanki. 😅
Değerli yorumunuz için teşekkür ederim.
Eline emeğine sağlık Ayfer arkadaşım🌼💖🌹🥰
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.