Kitabı şans eseri almıştım ancak okuduğum ilk sayfadan itibaren kitaba bayıldım.
Konunun ilerleyişi, hatıralar, kader bağlantısı... Her şeyi çok beğendim. Çerezlik bir romandan bu kadar zevk almayı beklemiyordum. Yazarın diğer kitabını da temin edeceğim. Biraz konudan bahsetmek istiyorum.
Nişimura bizim baş karakterimiz, yaşı ve görünüşü hakkında yazar okuyucuya bir bilgi vermiyor. Nişimura'yı adeta kendi içinden dış dünyaya bakar gibi okuyoruz. Kendisi çocukluktan itibaren yankesicilik yapıyor ve bu konuda cidden profesyonel. Birkaç dakikada cebine indirdiği cüzdanları okurken şaşkınlık geçirdim. Ayrıca aşırı derecede soğukkanlı. Markette çocuğa yardım edişi, çocuğa yankesiciliğin püf noktalarını öğretmesi ve kurdukları bağ çok güzeldi.
Taçibana ve İşikava, Nişimura'nın arkadaşları beraber yankesicilik yapmışlar bir süre ancak bunlar geçmişte Kizaki adında bir adamın onlara söylediği bir hırsızlık işine bulaşıyorlar. Çok hızlı ve çok temiz bir iş oluyor ancak o geceden sonra İşikava bir daha ortada görünmüyor. Aradan bir süre geçiyor ve Kizaki, Nişimura'yı yeniden buluyor. Ona iş teklif ediyor. Teklif demek pek doğru olmadı çünkü karakterimiz bu işi yapmak zorunda bırakılıyor.
Kendisine verilen işleri hallediyor fakat sonu.... İşte burası okuyanlar için sürpriz olsun.
Kitapta Kizaki, Nişimura'ya bir asilzade ve kölenin hikâyesini anlatıyor. Bu hikâyeyi dikkate almak gerekiyor çünkü karakterimiz bir anda kendisini o kölenin yerinde buluyor.
"Kadere inanır mısın? Kaderinin kontrolü bende miydi, yoksa kaderinde benim tarafımdan kontrol edilmek mi vardı? Ama sonunda ikisi de aynı paranın iki yüzü değil mi? (Sf.162)."
Ama ben bu kitabı kaderi Kizaki'nin elinde olan bir adamın kaçınılmaz sonu olarak bitirmedin. Nişimura kendi kaderini kendi ellerine aldı. Kanlı bir bozuk parayla....
"Kötü zamanlar yaşasan bile son gülen sen olacaksın (Sf.148)."
