İyi günler :)
Kitabı dün gece bitirdim fakat daha yeni inceleme yazma şansım oldu. Kitabımız Zeynep Sey’den Kimse Gerçek Değil.
Konusu Işıl karakterimizin anonim olarak dertlerin anlatıldığı bir uygulamada konuştuğu insanlardan birine çok yakınlaşmasıyla başlıyor. Hayatı yalanlarla dolu olan fakat Işıl’ın korkudan yüzleşemediği gerçekler vardır. Ve Oflaz bunları gün yüzüne çıkarmak için yardım edecektir. Fakat kendisinin de bir yarası vardır… yani kendisi bir yaralı şifacıdır…
Evet, konusu böyle. Öncelikle sinir olduğum bir şeyden bahsedeceğim. Kitabın Işıl’ın ağzından anlatılıyor fakat geçmiş zaman olarak ve samimi bir dille. Yani bazen “umarım beni hala dinliyorsundur.” Gibi cümleler çıkıyor karşımıza. Ve en çok duyduğumuz cümle ise “o an neden böyle davrandığını anlamamıştım ama şimdi anlıyorum.” Cümlesi. Ve bu cümle kitap boyunca beni o kadar çok sinir etti ki. Kitap boyunca bunu söyleyip duruyor. Ya sen dizi değilsin film değilsin, ne o öyle dizinin bölüm sonu ya da sezon sonu gibi işte sonradan ne olduğunu anladım demeler falan. Bayağı sinir oldum bu duruma.
Onun dışında kitabı sevmedim sayılmaz. Hele son 50 sayfaya kadar baya sevmemiştim fakat o son sayfalarda yazarın da dediği gibi öğrendiğim bir gerçek kitaptaki saçmalıkları biraz da olsa anlamlaştırmış oldu. Fakat bence kitabın üslubu güzel değildi. Edebi yönünden çok bir değeri olduğunu düşünmüyorum. Ben otursam ben de yazarım hani. O yüzden okuyacaksanız dilinde bir profesyonellik aramayın bence.
Fakat kitabın bu kadar ünlenmesinin sebebi, kurguyu ayakta tutan şey sadece ama sadece karakterler. Aralarındaki bağ ve yaşan şeyler sağlıyor sizin kitabı bitirmenizi. Eğer kurgu güzel olmasaydı eminim ki kitap buralara gelemezdi.
Kısacası merak ediyorsanız alın ama bundan daha güzel okuyabileceğiniz binlerce kitap var.
