Umay Umay'ın okuduğum üçüncü kitabı...
Kitabın isminin dikkatleri çektiğinin farkındayım çünkü kitabı okumadan önce kitaba dair yazılmış incelemeleri okuduğumda da bunun dile getirildiğini gördüm.
Her kitap, yazarının; her şiir, şairinin hayatından izler taşır. Hemen hemen her okuyucu bunun farkındadır.
İsmi kadar şiirlerin içeriğinin de dikkat çekeceğine şüphem yok. Fakat kitabı okumak tek başına yeterli olmayacaktır çünkü öncesinde Umay Gedikoğlu'nun hayatına dair bir şeyler öğrenmek gerekiyor. Aksi takdirde okuduklarınızın çoğu anlamsız gelebilir (sayısı azımsanmayacak okurlar bunu dile getirip Umay'ı yerden yere vurmuş) .
Kitapta birçok konu işleniyor fakat ben daha önceki incelemelerimde de üzerinde durduğum için yazmayacağım, onun yerine aşağıya önceki incelemelerimin linkini bırakacağım (Umay Umay'ın hayatına dair bilgiler de barındıran incelemeler) .
Bu kitaba dair içimi burkan bölümü açıklamak istiyorum: Bugün Kâzım Koyuncu'nun ölüm yıl dönümü ve Umay da Kâzım'ın en yakınlarından... Sayfa 9'da bir hastane tasviri yapılmış ve orada anlatılan kişinin Kâzım Koyuncu'dan başkasının olmadığına eminim.
Okurken "kalbim acıdı" çünkü sanatçıyı kanserden kaybetmiştik ve Umay da orada şöyle bir cümle kurmuş:
Bugünü düzmek için yazıyorum. Bugünü siktir edip unutmak. Sessizlik öğreniliyor çünkü. Hemencecik bir hastane odasında, arkadaşın acıdan sayıklarken, kımıl kımıl parçası kopmuş bir deniz yıldızı gibi; kalan gözleriyle, kalan elleriyle, kalan...
Son hâllerinin fotoğrafını görmüştüm Kâzım Koyuncu'nun. Saçları yoktu.
Boğazım düğümlendi bunları okurken.
Anneannemin de kanser sürecine şahit olduğumdan mıdır, bilmem. Etkisini üzerimden atabilmiş değilim, ölümün de şiirin de.
Son olarak şunları söylemek isterim:
Umay okuyun.
Umay dinleyin.
