Gönderi
Merhaba,
Ebeveynlik, kişisel gelişim, çocuk üzerine okumayı seviyorum. Ama ‘yapın, edin…’ tarzındaki kitapları okurken ders çalışmayı tercih ediyorum.
Verimli bir kitap bu kesin. ‘Ama bu haksızlık!’ başlığı daha mı uygun olurdu bunu düşünüyorum ben de son sözdeki gibi. Öyle ki okuduğumuz, öğrendiğimiz birçok yeni bilgide zaten ‘keşke annem babam da…’ demeden önce ‘keşke daha çok insan…’ diyebiliyoruz. Oysa ‘haksızlık!’ diye düşünmek hele ki bunu karşımızdaki için düşünebilmek bence biraz olgunluk gerektiriyor.
.
Kitap altı bölümden oluşuyor. Hamilelikten ergenliğe kadar adım adım çocuk ve ebeveynlik işleniyor. Beni tabii ki en çok ‘duygular’ kısmı etkiledi.
Okurken kendimle yüzleştim. Yanlışlarımla yüzleştim ve doğrularımla övündüm.
Ebeveynlik öyle ince bir çizgi ki ‘giydir, besle, yıka, uyut’ ne yazık ki yeterli olmuyor!
.
‘Mutsuzluğu inkar etmek, onun yok olmasını sağlamaz, onu sadece daha derin bir kademeye gömer.’
.
‘Hissettiğimiz sevgiyi onlara uyanıkken göstermemiz gerekir, yalnızca çok güzel gözüktükleri uykularında değil.’
.
‘Bir çocuk sorun haline geldiğinde, anlaşılması ve ona ilgi verilmesi daha zordur, bu da üzücü bir durum, çünkü erken aldıkları hasarları onarmak için daha fazla ilgiye ihtiyaçları vardır.’
.
Yazarı psikoterapist olunca danışan örnekleri ve hatta kendi hayatından örneklerle zenginleştirilmiş bir kitap çıkıyor karşımıza. Bu durumda da kitap beni daha çok çekiyor içine. Fakat ne kadar geniş düşünebildiğimi söylesem de bazen kültür farkları bana gerçekten ‘fark’ olarak geliyor.
Okuyup kaldırılacak bir kitap değil ama yine de bu tarzı seven herkes okusun diyemeyeceğim kadar da okurunu seçen kitaplardan. Karar sizin :)
.
Keyifli okumalar..
·
624 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.