diyelim ki yarın ölebilirim
Ve bu benim son nefesim
Son kez hayata seslenişim
Vedadan önceki son sarılışım kendimle
Ayna kırılmadan önce kendimi gördüğün son an
Sevgi olsun isterdim beni boğan
Odam, evim, arkadaşlarım, ve de akrabam
Hiçbiri yanımda olmasın son nefesimde
Sadece ve de sadece mavi gökyüzü gözlerimde
Hani diyorduya şair mavilikler içinde ölmek isterim
o şairi mezarımın başında gülümserken görmek isterim
Hayeller nerde kaldı başarı dolu hayatlar
Ve ben 24 yıllık yanlızlığımla diyorum ki
Yarın belki ölebilirim ve hiçbir akıl bunu sorgulamaz
Hiç bir şair şiirine bu ölümü yazmaz
Cenezem 100 kişiyi bulmaz
Arkamdan uzunca yaslar tutulmaz
Ölüm yaşamı anlamlı kılar diyorlar
Anlamsız hayatım ölümümle anlam bulmaz
Diyelim ki yarın yaşayabilirim, Ne değişirdi hayatta
Umutlar, hayeller, kederler ve bir kaç uykusuz gece daha
İki de bir evet şimdi yeniden başlıyoruz
Naraları yankılanır sokaklarda
Ben yine 12 de dönerken evime kendi kendime dans ederim
Hiç kimse hikayemi içtenlikle dinlemez
İyi insan olmak borsa gibi değerlenmez
Şiir, edebiyat, sevgi, saygı popüler olmaz
Diyelim ki yarın ölsende yaşasanda
Bu hayat sana hakettiğin değeri vermez
Aslında sen buraya uygun değilsin
En acısıda ne yapıcağınıda bilmiyorsun
Geceleri şair, gündüzleri sanatçı öğlenleri tüccar
Böyle yaşamak neye yarar, nereye kadar.
Geceleri yazıcak kaç şiir daha var
Zihnimde döner durur hatıralar
Hiçbir anlamı olmayan monotonlukta
Diyelim ki yarın ölebilirim hey hat
Keşke bende olsaydı kabahat
İyi bir insan olarak ölmek en güzel sanat
Bu abdülhamidin ağzından çıkan son feryat
En büyük keşke yaşanamamış bir hayat