İlk cildin tam anlamıyla bir başlangıç olduğundan bahsetmiştim. Kabusların karizmatik lordunu tanıma fırsatı bulamadığımı dillendirmiştim. Fakat eyvah eyvah. İkinci cilt el yakıyor. Açıkçası Gaiman’ın her yapıtının neden hep övüldüğünü veya abartıldığını anlıyorum. Sandman, insanların muhakemesini etki altına alıyor. Farseer’ı okurken başyapıta yakın olduğunu düşünüyordum. Seriyi tamamladığımda öyle olmadığını gördüm kendimce. Ve bunun hüsranını yaşadım. Sandman’in başyapıt olacağını düşünüyorum kendi andıma. Umarım bu sefer yanılmam. Sandman bir kahraman mı? Bence değil. Kendi doğrularını yapan bir ölümsüz. DüşLordu. Morpheus. Rüya. Kabus. Kahramanlar gibi ilk önceliği bir başkasının canını kendi canının önüne koymak değil. Şartlar durumunda bunu yapmak zorunda kalıyor. Kendince olan düzeni, kendi gayesini sağlamaya çalışıyor. Morpheus’u kahramanlıkla ithaf etmek, onu ikinci sınıf çizgi roman karakterleriyle aynı seviyeye indirger. Sandman bir insan mı? Tabii ki değil. Ama çoğu insandan daha insan olduğunu her ciltte biraz daha görüyoruz. Ya da insanlaştığını söyleyebiliriz. 500 yıldır bunu yapamayanlar da var. Bu cilt beni oldukça şaşırttı. Gaiman üretken dönemlerinin doruklarında yazmış olmalı. İnanılmaz. Başka türlü nasıl özetlenir bilemedim. İncelikle düşünülmüş bir eser. Tarih, sosyoloji, psikoloji, mitoloji, siyasi, dini ve daha birçok öğe içeriyor. Ne ararsan var. Hikayede beğenmediğim bir-iki şey oldu mesela; örgünün kolay bir şekilde bağlanma durumu. Ama serinin yapısı olarak epik bir olay görmeyi zaten beklemiyordum. Aslında epik bir hikaye kurgu anlatılmak istense, hikaye kesinlikle müsait. Fakat ilk ciltteki hikayenin tadını alınca, kesinlikle epik şeyler beklenmemesi gerektiğini fark ettim. Sandman’in derdi var. Bize içini dökmek istiyor. Lirik diliyle de bunu çok güzel yapıyor. Gaiman’ın, Koralin, Okyanus ve Odd eserlerini okudum. Bu adam bütün ilhamını Sandman’e harcamış sanki. Romancılığını sevemedim. Olmadı. Uyuşamadık. Lakin onun altın eserine uğrayınca, işte şimdi işler değişti. Açıkçası uzun süredir bu denli hayranlıkla okuduğum bir kurgu yok. 9 ve 10 arasında gidip geliyorum. Hiçbir şeyi beğenmeme huyum olduğu için, Sandman’i beğenince kendimden şüphe ettim: Acaba abartıyor olabilir miyim? Belki. Hislerim tazeyken yazdığım için bu ihtimal yüksek. Özellikle Sandman’in geçmişine dair anlatılan hikayeler çok iyi. Watchmen’i unuttuğumdan ötürü Watchmen’e geçmeyi planlıyordum. Fakat serinin esaretine hapsedilmiş Bulunmaktayım. Ebedi Uyanış’a maruz kalmış olmalıyım. Kim bilir; Belki ben istedim Esir olmak, Arzularımın en şiddetlisiyle. Düşlemiş olmalıyım kabusu; Kederin hüznüyle, Ölümün içtenliğiyle. Evet. Daha ikinci ciltten kendisine bir şiir yazdıracak kadar gönlümü kazanmış bulunmakta. Çok utanç verici bir şiir deneyimi oldu, lütfen o konudan bahsetmeyin. Umarım kalite böyle devam eder. Yoksa tüm ciltleri mahallenin ortasında yakarım.

Sandman 2Neil Gaiman · İthaki Yayınları · 2018834 okunma

·

475 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

K