✍DİPÇE :
Çok donanımlı bir kitapçının (Bayan Lili) yanında çalışan Alberto Manguel, 1964-68 yılları arasında yani 16-20 yaş aralığında Borges'e kitap okuma fırsatını yakalar.
Bilindiği üzere Borges genetik bir körlüğün mağdurudur. Kitabı ve geceleri çok sevdiği için bu körlüğü Tanrı’nın bir ironisi olarak kabul eder ve bu mirasın onu psikolojik bir yıkıma itmesine de belki bu yaklaşımıyla izin vermez.Onun dünyasının ışığı kitaplardır ve Borges yazar kimliğinden önce okurdur iflah olmaz bir okur.Okuyamadığı yerde de annesinin ve sonra da bazı kişilerin sesini kendisine göz tayin eder.
Manguel o yıllar için der ki: Borges'le geçen o geceler (ergenliğin verdiği küstahlıkla) hiç de olağanüstü bir şeymiş gibi, hep bana ait olduğunu sandığım kitaplar dünyasına yabancı bir şeymiş gibi gelmiyordu :)) bu doğallığından dehşete kapılan Manguel'in teyzesi, yine de onun bu günlerden notlar almasını ve günlük tutmasını salık vermiş :))
Evet kitap o dört yıldan arda kalan gözlemleri anlatıyor bize 16 yaşındaki Manguelin gözünden yetişkin Manguel'in kaleminden sınırlı bir döneme ait sihirli bir anlatı. Okudukça keşke uzayıverse bu sohbet dedirten türden bir eser. Öyle tatlı ve içten! Borgesin karanlık dünyasından geçen göz kamaştırıcı anekdotlar :) Mevzu bahis Borges olunca okur tatmin olmuyor daha fazla tanımak istiyor haliyle:) Anlatıcının da Manguel olması doyumsuz kılıyor bu eseri... Bir kez daha ikisine birden hayran oluyorum.
Borges yaşami boyunca iki karabasandan kurtulamadı: aynalar ve labirent. Ilk kez küçük bir çocukken, Dünyanın Yedi Harikasının bakır bir gravüründe keşfettiği labirent, merkezinde bir canavarın beklediği "kapısız bir ev"in korkusuyla dolduruyordu içini; aynalar ise bir gün onun olmayan bir yüzü yansıtacakları, daha da kötüsü hiçbir yüz yansıtmayacakları kuşkusuyla onu dehşete düşürüyordu.
Borges için bir detay sunacağını inandığım bu pasajı buraya alıntılıyorum. Eser bu minvalde kısa ve unutulmaz tatlılıkta:)
