Eşini kaybettikten sonra kızının yanına taşınan bir annenin dramını anlatan “İza’nın Şarkısı” okurken beni derinden sarstı. Kitabın tanıtımında empati yoksunluğu denilse de kitap boyunca şahit olduklarım bana göre derin bir duygusuzluktu. Kitabın bir kısmında İza’nın söylediği “Oysa ben doğduğumdan beri gücümün ve imkanlarımın elverdiğinden fazlasını yaptım. Yaşamımı onunla paylaşmaya kadar vardırdım işi, ki bu bir erkekle asla gerçekten yapmadığım bir şeydi.” cümle ise İza’nın kişiliğini ve kitabı çok güzel özetler nitelikte. Okurken duygusal olarak çok yorulmuş olsam da tavsiye ederim, okuyunuz.
