Bir mahkeme salonundayken 
Franz Kafka’yı; bir savaş haberi izlerken 
Lev Tolstoy’u; tarlaların yanından geçerken 
Orhan Kemal’i; İstanbul sokaklarında kaybolurken 
Orhan Pamuk’u hatırlamak edebiyatın hayatla ne kadar iç içe olduğunu ispatlıyor.
Ceviz ağacı görünce nazım hikmet'in aklıma gelmesi ve cem karaca'nın sesinin kulağıma çalınması peki 😊
postaneye girince Sabahattin Ali'nin İçimizdeki şeytanı.
Bir uçurtma görünce Uçurtma Avcısını.
Tarih dersinde Avrupanın reformlarını işlerken Charles Dickens ın İki Şehrin Hikayesini.
Yollarda dilencileri görünce,ekmek parası için çırpınan insanları görünce Victor Hugo nun Sefilleri.
Vayy aslında kitapları yaşıyoruz ama yaşadığımızı bize gösteren kitaplar.:)
Ne zaman kendi içinde savaş veren birini görsem aklıma hep Peyami Safa gelir insanların ne çok kötü ne de iyi olmadıklarını gördüğüm vakitler de de
Deniz kenarındayken Sait Faik'i, öğretmenin gülümsemesinde Reşat Nuri'yi, tarlada çalışan işçilerde Yaşar Kemal'i, kadın hakları mitinglerinde Virgina Woolf'u hatırlamak bana edebiyatın hayatla ne kadar iç içe olduğunu gösteriyor.
Tolstoy’un kitaplarında bazı karakterler gösterişten,dedikodulardan uzak yaşamak için çiftlik ortamında yaşarlar.Ne zaman bir çiftlik manzarası görsem aklıma hep Levin,Prens Andrey gelir..
Çevremdeki insanların çelişkili hallerini görünce de Dostoyevski..
Kudüs’ü görünce Nuri pakdil hatırlamak gibi.
Eski İstanbul'u geziyorsam Yaşar Kemal'i, doğanın içindeysem ve büyülenmişsem Jose Mauro de Vasconcelos'u, ne zaman bir martı görsem de Sait Faik'ı hatırlarım. :)
Oğuz Atayı, kendimi yanlız bir odada bulurken
Haberleri izlerken; George Orwell'ın 1984'ü ...
Çimlere uzanıp gökyüzüne bakarken, başka bir renge boyamayı hayal ederken Orhan Veli'yi hatırlamak, edebiyatın hayatla ne kadar iç içe olduğunu gösterir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.