Gönderi

Sevgi ve arkadaşlık tamamen kişisel, bencil değerlerdir: Sevgi, kişinin bir diğer kişi şahsında kendine saygının bir ifadesi ve dışavurumudur. Kişi, sevdiği kişinin sırf mevcudiyetinden dolayı kişisel, bencil bir zevk duyar. Kişinin sevgide aradığı, ondan çıkardığı ve kazandığı şey kendi kişisel, bencil mutluluğudur. “Bencil olmayan,” “kişisel duygularla ilgili olmayan” bir sevgi, kavramsal bir çelişkidir ve kişinin değer verdiği şeylere karşı kayıtsız olduğu anlamına gelir. Kişinin sevdiklerinin esenliğine olan ilgisi kişinin bencil çıkarlarının akılcı bir parçasıdır. Karısına tutkulu bir şekilde âşık olan bir kişinin, karısının tehlikeli bir hastalığını iyileştirmek için bir servet harcaması durumunda söz konusu kişinin bunu kendisi için değil eşi uğruna bir “fedakârlık” olarak yaptığını, eşinin yaşamasının veya ölmesinin bu kişi için kişisel olarak ve bencillik açısından hiçbir fark oluşturmadığını iddia etmek saçma olacaktır. Kişinin değerler hiyerarşisinde, sahip olduğu tüm tercihler, kendisi için en üst düzey kişisel (ve akılcı) faydayı sağlıyorsa, kişinin sevdikleri için yaptığı hiçbir davranış bir fedakârlık değildir. Yukarıdaki örnekte, karısının hayatta kalması kocası için onun parasının satın alabileceği her şeyden daha değerlidir, bu onun kendi mutluluğu için en önemli şeydir ve bu yüzden onun davranışı bir fedakârlık değildir.
··
591 görüntüleme
Atiye okurunun profil resmi
"... Kişinin başkalarına ne zaman yardım edeceği veya yardım edip etmemesi gerektiği konusundaki doğru muhakeme metodu, kişinin kendi akılcı çıkarına ve kişinin değerler hiyerarşisi referans alınarak yapılır: Harcadığı zaman, para veya çaba veya aldığı risk kişinin kendi mutluluğuyla ilişkili olarak onun değerleriyle orantılı olmalıdır."
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.