Postmodern teori, gelip geçicilik, farklılık, parçalanma, çok kültürlülük ve kargaşayı benimseyen dinamik bir düşünce sistemidir (Harvey, 2019:70). Bunun yanı sıra postmodernizm toplumsal hareketlerin dönüşümüyle de izah edilebilir. Çünkü modern dönemdeki radikal toplumsal hareketler yerini mikro eylemselliklere bırakmıştır. Özellikle 1917 Sovyet Devrimi, 1966 Mao önderliğindeki Çin Kültür Devrimi ve 1968 öğrenci hareketlerinden sonra iktidarı alt üst eden devrimci hareketler, yerini sistemi değiştirmeye yönelik olmayan daha reformist karaktere sahip, yaşam biçimini dönüştürme amacı taşıyan kentsel toplumsal hareketlere bırakmıştır. Postmodernizm bir belirsizlik olarak ele alınabilir. Çünkü, kendisine yönelik sorulan sorular onu anlamak için ve kesin olarak tanımlamak için değil, barındırdığı farklılıkları ve yorumları ifşa etmek içindir. Harvey postmodernizmin bu özelliğini vurgularcasına şu soruları sormuştur: Postmodernizm, modernizme bir başkaldırı veya ondan radikal bir kopuşu mu temsil eder? Yoksa modernizmin içindeki bir aşama olarak mı kavranmalıdır? Yahut postmodernizm tarihsel akış içerisinde 50’li yıllardan, 60’lı veya 70’li yıllara kadar başlangıç noktası tespit edilebilen bir dönemselleştirme midir? Her türlü üst anlatıyı reddederek, başka dünyaların (kadınlar, siyahlar, eşcinseller, hayvan hakları gibi) sesine kulak veren devrimci bir anlayış mıdır? Yoksa her şeyin mübah olduğu piyasada büyük roller üstlenmeye çekinen bir tavır mıdır? Yeni muhafazakâr politikanın kendini kabul ettirme çabası mıdır? Yoksa onun altını oyan bir direniş midir? Bu kadar çeşitli soruların kolaylıkla yöneltilebildiği postmodernizm, her ne olursa olsun toplumda, sanatta ve düşünce dünyasında yeni bir soluktur. Harvey, modernizmin dünyaya bakışının yeknesaklığına, evrensel doğrularına, pozitivist ve rasyonalist bir şekilde doğrusal gelişimi hedefleyen ve mutlak doğrular üreterek toplumsal düzeni standartlaştıran yapısına karşılık, postmodernizmin, kesin bir ifadesi olmadığını önemle vurgular. Yine de Harvey, postmodernizmin, herkesin uzlaştığı bir tanımının mümkün görünmediğini belirtse de postmodernizmi, eleştirellik ve yenilik düşünceleri üzerinden yorumlayabileceğimizi iddia eder. Ayrıca Harvey, söz konusu postmodernizmin zamansallığı ve genel karakteri olunca, postmoderniteyi bir tepki ve kopuş olarak kabul eden Eagleton’un düşüncelerine başvurmayı ihmal etmemiştir: “Belki şöyle bir fikir birliğinden söz edilebilir: tipik Postmodernist ürün, şakacıdır, kendi kendiyle dalga geçer, hatta şizoiddir; aynı zamanda yüksek modernizmin gösterişsiz kendine yeterliliğine, ticareti ve meta biçimini arsızca kucaklayarak tepki gösterir. Kültürel geleneğe karşı tavrı saygısız bir pastiş görünümündedir; kasıtlı olarak amaçlanmış derinlik yokluğu, her tür metafizik ağır başlılığın altını oyar. Bu, bazen acımasız bir sefalet ve sarsma estetiğine açılır.” (Harvey, 2019:21).

Postmodernliğin DurumuDavid Harvey · Metis Yayınları · 2003130 okunma

·

307 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

özgür koç