Bir garip yolculuk ( Bizim hikayemiz)
Upuzun bir koridor, nice çilelere şahit olmuş ,üzerine nice acılar sinmiş duvarlar ,nice hastanın karanlık dünyasını aydınlatan o ışıklar ve her sabah bugün de yaşıyorum diye uyanıldığında görülen hemşireler ,keder akan damarların bulunamadığı saatler ,acısı kemiklere kadar hissedilen defalarca değiştirilen iğneler, acaba bugün ne olucak diye umutla beklenilen visite çıkan doktorlar , bazen de o upuzun koridorda duyduğun acı haykırışlar ,kapıların hepsini bir bir kapatırsın sana sesi gelmesin diye yine de bu seni alıkoymaz o anı kendin için hayal etmekten, sonra unutursun yine kendi derdine dönersin ,zaten 5 dk sonra herkes normale döner doktorlar hemşireler diğer herkes, sadece bir tek onun aklı kalır o gidende ben ne olucam acaba diye , bazen bir gülümsemeye hasret bazen ağlayamamak ,göz yaşını içine akıtmak , bazen de pembe yalanlar söylemek "sen çok iyisin diğerleri gibi değilsin ,sende hiç bir sey yok çok şükür ilacı alıp hastaneden çıktık mı, biraz da yemek yersek her şey düzelecek" diye bir bir pembe yalanlar sıralanır buna da kendin ne kadar inanıyorsan o kadar gerçek oynarsın ...
Bazen bitti dersin ,tamam dersin evet işte bu başardık bu ama bitmez tekrar başlar ve sen yine o sanki hiç yıkılmamış umudunu koltuğunun altına alırsın geçmişi tekrardan yaşamaya başlarsın , elden ne gelir ki umut etmek , yol almaktan başka belki bir gün daha yaşamak için ,
kapıların ardından çağrılmayı,ismini duymayı beklersin nice genç ,yaşlı hayatların arasında ,
ve ismin okunur
ya o kapının ardında söylenen bir söz senin umutlarını yeşertir, güç verir ayakta duramasan da ya da yaralı umudun bir darbe daha alır ,
zaten o gün orada çok çabuk gelmişse sıra çok şanslı hissedersin kendini yani seni o küçük şeyler bile o kadar mutlu ederki hele birde tedavinin başlaması için bir yer bulduysan o gün hayatının en mutlu günü olur. Elhamdülillah dersin bu günümüzü böyle atlattık diye , şimdi bana umudu büyük olan, her şeye rağmen hayat dolu birini göster deseler onu gösterirdim. Değerli ve çok kıymetli olan
defalarca hastalığının nüksetmesine rağmen o kocaman umudu ile yol almaktan bıkmazdı...
"Her karanlığın ardında bir güneş vardır ." Derdi ve o güneşin doğmasını ,gecelerin sabah olmasını beklerdi , belkide hiç uyumadan sabırla.Zaten o kendi deyimiyle yılların ardında koymuştu uykuyu...Sabahı geç olurdu akşamı erken ama sabrederdi ....
Yolun sonunda ya hikayen bitmiştir ya da hikayen devam ediyordur ne olursa olsun yine de sen kazanmışsındır çünkü sabredip ümit ettin gelene baş üstüne dedin gönderen den ötürü yoluna devam ettin bu emeklerin karşılığı muhakkak ki vardır....
Hayat denen yolculuk biraz neşe biraz keder , biraz ümit biraz sabır biraz hayaller, biraz gerçekler ve hepsinin içinde olan ve en önemlisi inanç ,inanmak ....
Ve bizim hikayemizde hayaller yaşanmadan garip yolculuk biter,yaşadıklarımız için şükür ,yaşayamadıklarımız için Eyvallah ... Sonsuz alemde kavuşmak umudu ile...(Saudade)
·
123 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.